ءاليحان بوكەيحاننىڭ سماحان دەگەن ءىنىسى ءوز ەستەلىگىندە ءاليحاننىڭ ومىرگە سۇندەتتەلىپ كەلگەنىن جازعان.
ءاليحاننىڭ بالا كەزىنەن-اق ەل دەسە ەلجىرەپ تۇراتىنىن، ۇيقىسى قانباي كوزى دومبىققان قويشىنى كورسە: «ءسىز بۇگىن تىپىر ەتپەي ۇيىقتاپ الىڭىز»، – دەپ، قويدى ءوزى جايىپ كەتەتىنىن، ءسويتىپ كۇنۇزاققا بىرەۋدىڭ قويىن جايىسىپ، ەندى بىرەۋدىڭ وتىنىن تەرىسىپ جۇرەتىن سونداي ءبىر ەلگەزەك بالا بولعاندىعىن ايتادى. ءوزى سونداي ادامدار بولادى. ەڭ قىزىعى، ءاليحاندى كورگەن كەزدە قازانداعى قارا سۋدى ساپىرىپ، ءتۇرلى تاسىلدەر جاساپ ەلدى الدارقاتىپ جۇرەتىن باقسىلار قارا تەرگە ءتۇسىپ، تىم-تىراقاي قاشا جونەلەدى ەكەن. «باقسى-اۋ، نە بولدى؟» – دەگەندەرگە، «ويپىر-اي، شاماسى ءاليحان كەلە جاتىر-اۋ، جىنىم بەزىپ كەتتى»، – دەپ جاۋاپ قاتاتىن كورىنەدى. سماحاننىڭ ەستەلىگىندەگى وسى سوزدەر كوڭىلىمدى قاتتى تولقىتتى.
– ياعني، ءاليحان بوكەيحانوۆ تۋمىسىنان سونداي بولمىسقا يە بولعان عوي؟
– ءاليحان سەكىلدى ادامدار رۋحاني حالدەن تۋادى. قازاقتىڭ «ەلدىڭ كوڭىلى جۇكتى بولماي، ەر تۋمايدى» دەگەن ءسوزى بار. قۇرساق كوتەرگەندە ايەل ادامداردىڭ الدەبىر تاعامعا جەرىكتىگى ۇستايتىنى بار ەمەس پە، سول سەكىلدى ادام دا، قوعام دا تۇلعاعا جەرىك بولۋ كەرەك. اباي قۇنانبايدىڭ شەرىنەن، شەرىنىڭ تولعاعىنان جاراتىلعان پەندە عوي دەپ ويلايمىن. الەكەڭدەر قازاقتىڭ كەتكەن ەسەسىنەن، ارمان-مۇراتىنان جاراتىلعان.
مەن ءماتىندى ءسوز ەمەس، بولمىس پەن تاعدىر دەپ قابىلدايتىن اداممىن. سماحاننىڭ ەستەلىگىن وقىپ وتىرىپ «اليحاندارمەن بىرگە كيە دە كەتكەن ەكەن-اۋ» دەگەن ويعا قالدىم...
ىقىلاس ولجايۇلىنىڭ
فەيسبۋك پاراقشاسىنان
