سوڭعى كۇندەرى جەكەدە “وسى جايلى نە ايتاسىڭ، دوستارىڭ ەمەس پە” ءتارىزدى حابارلامالار تولىپ كەتتى.  ەندەشە ءوز پىكىرىم وسى. مەيىرجان مەن مەيىرحاندى ون بەس جىلعا جۋىق ۋاقىت تانيمىن. ون جىلداي بىرگە تالاي جوبالاردى بىرگە جۇزەگە اسىردىق. دوس، باۋىر، ارىپتەس رەتىندە ايتارىم كوپ. مەيىرحان دا، مەيىرجان دا دوسقا ادال، پەيىلى كەڭ، ەش ارام ويى جوق كوڭىلى اشىق جايدارى جىگىتتەر. ەكەۋى دە ۇلكەن وتباسىلى، كوپبالالى اكەلەر. قارجى-قاراجاتقا مۇقتاج جاندار دا ەمەس...

ۇيقىدان تۇرا سالا اكەمنىڭ جۇمىسقا بارۋ، انامنىڭ اناۋ تىرلىكتى بۇگىننەن قالدىرماۋ كەرەك دەگەنىن ءجيى ەستيمىن. ورنىمنان تۇرىپ، جۋىنىپ كەلگەن سوڭ ۇيالى تەلەفونىما قاراسام، كاسىپكەرلەردەن باستاپ قاراپايىم جاندارعا دەيىن قىبىر-قىبىر كۇيبەڭ تىرشىلىككە كىرىسىپ، دامۋ كەرەك، ەڭبەك ەتۋ كەرەك دەپ جاتقانىن تاعى تىڭدايمىن. قىسقاسى، الەمنىڭ ءبارى بىردەڭە ىستەۋ كەرەك پەن دامۋدىڭ داڭعىل جولىنا تۇسكەن. مەن دە سولاردىڭ ءبىرىمىن. البەرت ەينشتەينگە بولاشاقتىڭ ادامدا..