نەس-اعامنىڭ اققۋعا اينالعان جانى جەتى قاتتان اسىپ ۇشىپ، ماڭگىلىك مەكەنىنە قانات قاعىپ كەتكەنىنە دە قىرىق كۇن تولىپتى. قازاننىڭ قارا اسپانىن قاقىراتىپ، جاي تۇسكەندەي بولعان سۋىق حابارعا يلانا الماي، جاقسى اعانىڭ ارامىزدان اتتانعانىنا سەنگىمىز كەلمەي ەسەڭگىرەدىك.
ءبىر كۇنى ەسىكتى شالقاسىنان اشىپ، «ەي، جۇگەرمەكتەر، نە ايتىپ جۇرسىڭدەر؟ مەن تارباعاتاي جاققا بارىپ قۇس سالىپ كەلدىم ەمەس پە!» دەپ كىرىپ كەلەتىندەي ەلەگىزىپ ءجۇردىم. بىراق پەندەنىڭ دەگەنى بولسىن با؟ تاعدىردىڭ اتىلعان وعى ادىرناعا قايتا سالىنبايدى. ءاۋ باستا تەڭسەلە جوقتاعان قورمال ەل، ارداقتى الاش جۇرتىنىڭ جۇباتۋىمەن كوپ ءىستىڭ بايىبىنا بارا الماپپىز. قارالى قاۋىم تاراپ، قۇسالى كەۋدە داتكە قۋات دەگەندە قانداي اسىلدان ايىرىلعانىڭدى بىلەسىڭ. ۋاقىت جىلجىعان سايىن كوڭىل شىركىن قوڭىلتاقسىپ، جان دۇنيەڭ مۇكامالى جوق ۇيدەي قاڭىراپ تۇرعانى. بويىڭدى مەڭدەتكەن وسى ءحال – اعانىڭ اق ديدارىن كورمەگەننەن، ەتەگىنە ورالىپ ەركەلەمەگەننەن ەكەن...
القيسسا، اتالى سوزگە اۋەس، ونەرگە ءۇيىر بولعان بالا كەزىمىزدەن-اق نەس-اعانىڭ ەسىم-سويىنا قانىق بولدىق. سوناۋ قيىرداعى الاقانداي عانا ويشىلىككە الماتىنىڭ اڭىزعا بەرگىسىز اڭگىمەلەرى ەمىس-ەمىس جەتىپ تۇراتىن. مۇقىم شىعىس ءوڭىرىنەن شىققان ارقار ءمۇيىزدى الىپ قالامگەرلەرىمەن قاتار ورتتەي قاۋلاعان قارا ولەڭنىڭ يەسى نەسىپبەك ايتۇلىنىڭ اتى دا ءماشھۇر بولعان كەز. العاشقى كىتابىنا اقيىق مۇقاعالي ماقاتاەۆتىڭ ءوزى اق لەبىزىن ءبىلدىرىپ، اقجول تىلەپتى دەپ اۋىلداستار جىر قىلىپ ءجۇردى. گازەت-جۋرنال جەتە قالسا، «شۇبارتاۋدىڭ شالقۇيرىعى ولەڭ جازدى ما ەكەن؟» دەپ اسىعا اقتاراتىنبىز.
ەسەيە كەلە، ەرتەگىدەي الماتى شاھارىنا دا تابانىمىز ءتيىپ، ءبىلىم الدىق. كوزىمىز كورمەسە دە كوكىرەگىمىزدە بەينەسى جاتتالىپ قالعان دەگدارلارمەن ديدار-عايىپ بولۋ بۇيىردى. بىراق 2001 جىلى نەس-اعامىز قاراوتكەلگە قونىس اۋدارىپ كەتكەندىكتەن ەتەنە ارالاسا المادىق. وسى ۋاقىت مەنى اعانىڭ سوم التىنداي كەسەك تۋىندىلارىنا قانىقتىرىپ، رۋحاني سىرلاس ءىنى بولۋعا دايىنداي ءتۇسكەندەي.
اقىرىنداپ ەل ىسىنە ارالاسىپ، استانادا تۇراقتاعان سوڭ ءبىزدىڭ شىنايى تانىستىعىمىز باستالدى. بۇرىن جيىن-تويلاردا، شىعارماشىلىق كەشتەردە ءجيى ۇشىراسىپ جۇرسەك، ەندى قارشىعاداي قاعىلەز اعا ءوز باۋىرىنا تارتتى. نەس-اعانى ارقا تۇتىپ، ونەگەسىن تىڭداپ، تاۋىپ ايتاتىن تاپقىر سوزىنە ءسۇيىنىپ ءجۇردىك.
2010 جىلدىڭ باسى. اعامىز 60 جاسقا تولعان تورقالى تويى قارساڭىندا ۇيىنە قوناققا شاقىردى. ەتىن استىرىپ، كوڭىلى مارقايىپ، ءجۇزى بال-بۇل جانىپ وتىر ەكەن. داستارقان باسىندا كەنىشتى كوكىرەك كەلىستى اڭگىمەنىڭ تيەگىن اعىتىپ، ءوتكەن-كەتكەندى قوزعاپ، ولەڭ وقىپ وتىردى. مەرەيلى جاسقا تىڭ جەتكەنىن، ىشتەي شىعارماشىلىق زار-كۇيىنە كەلىپ، جاڭا بيىككە قاراي ۇشىپ بارا جاتقانىن سەزدىك. اس قايىرىلىپ، اياق جينالا باستاعاندا نەس-اعام بولماشى ىرعالىپ قويىپ ءسوز باستادى.
– ءاي، بەرىكجان! – دەدى داۋىسى ساڭقىلداپ. – سەن بوتەن ەمەسسىڭ. ءوزىمنىڭ ەكى تۋىپ، ءبىر قالعان تۋعان باۋىر، ەتجاقىنىمسىڭ. قازىر «بەتپە-بەت» حابارىن جۇرگىزىپ، قۇدايعا شۇكىر، ەسىمىڭدى ەل-جۇرتىڭ بىلەدى. مىنە، بيىل مىنا جامان اعاڭ الپىس دەگەن ارعىماققا ءمىنىپ وتىر. سەن اعاڭا قولعابىس ەتىپ، وسى تويدىڭ ءبىر جاعىنان شىعىس! – دەپ قولقا سالىپ، تويدىڭ تىزگىنىن ۇستاتتى.
جاۋاپكەرشىلىگى اۋىر جۇمىس بولسا دا كەۋدەمدى ءبىر جىلى اعىس شارپىپ ءوتكەندەي بولدى. بوستاندىق جىرىنىڭ بوزجورعاسى ساعان سەنىپ جۇك ارتىپ تۇرسا، بەلىڭ قايىسسا دا كوتەرۋدىڭ ءوزى عانيبەت ەمەس پە؟! ءدۇبىرلى تويعا بىلەك سىبانىپ، قۇلشىنا كىرىستىك. قولىمىزدان كەلگەننىڭ ءبارىن جاساۋعا بار كۇش-جىگەرىمىزدى سالعان بولدىق. اقىننىڭ اق بايراعىن جەلبىرەتىپ، قارا ولەڭىنىڭ مەرەيىن كوتەرگەن ەستەن كەتپەس توي ءوتتى.
ءبىزدىڭ باسىمىز استانادا تۇيىسسە، اتالارىمىزدىڭ جولى سوناۋ تارباعاتايدىڭ تارعىل بەلدەرىندە توعىسىپتى. نەس-اعاڭنىڭ دا، مەنىڭ دە اتام – قۇس باپتاپ، بۇركىت سالعان جاندار. اتام قۇرمانعالي مەن ايت اقساقال ۇزەڭگىلەس جولداس، اسىقتى جىلىك ۇستاسىپ سىيلاسقان دوس بولىپتى. سوڭىنا نوكەر ەرتىپ، قولىنا قۇس قوندىرىپ، سالتاناتتى ساياتشىلىق عۇمىردى قاتار كەشىپتى. 2019 جىلى تۋعان اۋىلىم ويشىلىككە بارىپ، مەكتەپتەگى ءۇش سىنىپتى قاجەتتى قۇرالدارمەن جاراقتاندىرىپ، يگى ءىس جاساپ ەدىك. سونداي ساليقالى ساپاردىڭ بولعانىن نەس-اعاڭا اڭگىمەلەپ بەرگەن بولاتىنمىن. اعانىڭ كوڭىلى بوساپ، قاتتى تەبىرەندى. كوپ ۇزاماي بوزجورعا قالامىنان:
«اينالعان ءوز تۇسىندا اتى اڭىزعا،
قۇس سالعان ەكەۋمىزدىڭ اتامىز دا.
شىن بولسا اتامىزدىڭ اڭشى ەكەنى،
كەمىرىپ اق قاعازدى جاتامىز با؟
بار ما ەكەن اتالاردان قىمبات ادام،
كوكتەدىك سولار بەرگەن مىڭ باتادان.
قوندىرىپ قولعا قىران كورمەسەك تە،
شوشايىپ شىقپايمىز با قىرعا تامان؟» دەپ باستالاتىن كەرەمەت ولەڭ تۋدى. وسى ءبىر عانا ولەڭگە اتامىزدان بىزگە دەيىنگى تۇتاس ءداۋىردى سىيدىرىپ، ەسكەرتكىش ورناتىپ كەتتى. بۇل ولەڭ اقەدىل اعانىڭ ءىنىسىنىڭ موينىنا كوزىمدەي كور دەپ ىرىمداپ تاققان بويتۇمارى دەپ بىلەمىن.
ءيا، نەس-اعامەن ديدارلاسقان ءار ءساتتىڭ ءوزى باعالاۋعا تۇرارلىق. بىردە قايىناعام باقادىلمەن بىرگە مونشاعا بارا قالسام، كسرو-نىڭ حالىق ءارتىسى، مەملەكەتتىك سىيلىقتىڭ يەگەرى، قازاقتىڭ اسا كورنەكتى كومپوزيتورى، پروفەسسور ەركەعالي راحماديەۆتى قولتىقتاپ پارعا كىرگىزىپ، اعاسىنا ىنىلىك ىزەت كورسەتىپ، نەس-اعام دا سوندا ءجۇر ەكەن. مەنى قاستارىنا شاقىرىپ الدى. وي مەن قىردان نەشە ءتۇرلى اڭگىمە قوزعاپ، جەلپىنىپ وتىرعان ءبىر ساتتە، ەركەعالي اعا نەس-اعاعا:
– ءاي، نەسىپبەك، ەرتەڭ مەن دە ولەرمىن، سايتان ەمەسپىز عوي، سەن سوندا مەنى قالاي جوقتايسىڭ؟ – دەمەسى بار ما؟!
نەس-اعا ىركىلمەستەن:
– «حالقىم دەپ كوكىرەگىڭ قاقىراعان،
ومىردەن سەن دە ءوتتىڭ-اۋ، باتىر اعام.
جۇتپاعان قاي جاقسىنى سۇم جالعاندا،
جالماۋىز اجال دەگەن اتى جامان»، – دەپ سۋىرىپ سالدى. ەركەعالي اعا ءماز بولىپ، راحاتتانىپ ءبىر كۇلدى.
كەيىن ەركەعالي راحماديەۆ اعامىزدىڭ دا كەسىمدى كۇنى جەتىپ، باقيعا اتتاندى. مەن «ەگەمەن قازاقستان» گازەتىن قاراپ وتىرىپ، نەس-اعانىڭ باياعى مونشادا ايتىلعان ءبىر شۋماق ولەڭى ارى قاراي ءوربىپ، «ەلىڭنىڭ ەركەسى ەدىڭ، سەركەسى ەدىڭ» دەگەن تاقىرىپپەن، ەركەعالي اعاسىنا ارناپ جازعان قازا جىرىن تاۋىپ الدىم. قازانامانى وقىپ بولىپ، اعالاردىڭ تىرلىكتەگى سىيلاستىعى مەن قيماستىعى سانالى جاستارعا وي سالاتىنىنا كوزىم جەتىپ ەدى. نەس-اعاڭ بىزگە اعا بولعانىمەن، ءوزى دە بىرەۋگە ءىنى ەكەنىن كورسەتە ءبىلدى.
نەس-اعانىڭ 70 جىلدىق مەرەيتويى پاندەميانىڭ كەسىرىنەن ۋاقىتىندا ءوتپەيتىن بولدى. اقىن ەربول الشىنباي باۋىرىمدى جانىما ەرتىپ، ات-شاپانىمىزدى الىپ ۇيىنە قۇتتىقتاي باردىق. بالاشا ءماز بولىپ، قۇشاق جايىپ قارسى الدى. ادەتىنشە بىلقىتىپ ەت استىرىپ، سارى قىمىزىن ساپىرىپ وتىر ەكەن. جاڭا جازعان جىرلارىن وقىپ، كوكەيىندە قوردالانعان كوپ ءاڭگىمەنى اقتارىپ وتىرعان.
– بەرىكجان! – دەدى كەنەت قازان-وشاق جاقتا اس-اۋقات ءازىرلەپ ءجۇرگەن كەلىنىنە قاراپ، – مىنا كەلىنىمنىڭ اي-كۇنى تولىپ وتىر. اتاسىنا شەكەسى تورسىقتاي ۇل ءسۇيدىرمەك. ەسىمىنە سەنىڭ اتىڭدى قويامىز، – دەسىن.
– ياپىراي، نەس-اعا! ءسوزىڭىز اۋزىڭىزدا، ساۋعا، – دەدىم ەندى بولماسا ازان شاقىرىلىپ كەتەردەي ابدىراپ. – اعا، ءبىز ءالى جاسپىز، ۇلكەندەردىڭ جالعاسىمىز عوي، بالاعا مەنىڭ اتىمدى ەمەس، اكەمنىڭ اتىن قويساڭىز قالاي بولادى؟
اعام ريزا بولعانداي باسىن شۇلعىپ، وسى سوزگە كەلىسىپ ۋاعدالاستىق.
كەيىن ايتقانداي نەمەرەسىنىڭ اتىن ءۋالي قويدى. اتۇستارعا تايىمىزدى اتاپ، شىلدەحاناسىنا بارىپ تاعى ءبىر ارقا-جارقا بولىپ قايتقان ەدىك...
وسىلايشا، ەسىل بويىنداعى ەسىل كۇندەر بىرىنەن كەيىن ءبىرى الماسىپ سىرعىپ جاتتى. اعانىڭ اقجايلاۋداي ۇيىندە كوسىلىپ جاتىپ كوڭىلدەگى كوپ ويدى تەربەيتىنبىز. بىلتىر «حابار» اگەنتتىگىندە جۇمىس ىستەپ جۇرگەنىمدە ايتقان ءبىر ءسوزى ەندى ويلاسام كومەيىمە وكسىك بولىپ تىعىلادى.
– ءاي، بەرىكجان، – دەدى مەيىرىم تۇنعان ۇنىمەن. – سەن ەلىمىزدىڭ باستى ارناسىندا ءجۇرسىڭ. ءبىزدى قاشانعى جۇرەدى دەيسىڭ، مىڭ جاسايتىن قۇزعىن ەمەسپىز عوي! كوكىرەكتە قاتتالعان سىر كوپ، ءبارىن سارقا ايتقىم كەلەدى، مەنى جاقسىلاپ جازىپ الساڭدارشى! كوڭىل تۇكپىرىندەگى كومبەنى وزىممەن بىرگە الىپ كەتپەي سوڭعىعا مۇرا ەتىپ قالدىرايىن. قازىر كورسەتە الماساڭدار، مەن قايتىس بولعان سوڭ كورسەتەسىڭدەر عوي. مەن سەندەرگە ەشكىم ءبىلمەيتىن كوپتەگەن تىڭ دەرەكتەر بەرەم، – دەدى.
مەن ەربول الشىنباي باۋىرىما تاپسىرما بەرىپ، وسىنداي مىقتى-مىقتى تۇلعالاردان سۇحبات الايىق دەپ جاڭا جوبانى باستادىق. تۇرسىن جۇرتباي اعامىزدان الىپ، ەندى نەس-اعامىزدى ءتۇسىرەمىز دەپ جۇرگەندە ەربولدىڭ ەفيرگە شىعۋىنا ءبىر كىسىلەر قارسى بولىپ، جولىمىز جابىلىپ قالدى. ەندى كوزى كەتكەن سوڭ «سول جوبا جارىق كورمەسە دە، جازىپ الۋ كەرەك ەدى» دەپ بارماق تىستەپ وكىنىپ وتىرمىن.
وتكەن كۇندەردى وي ەلەگىنەن وتكىزسەم، نەس-اعام سول كەزدەردە ءوزىنىڭ كەتەتىنىن ءبىلگەن سياقتى. سوڭعى جىلدارى الەۋمەتتىك جەلىدە دە بەلسەندى بولىپ، جاۋھار جىرلارىن ۇزبەي جۇكتەپ وتىردى. ءوز زامانداستارىنىڭ ىشىندە الەۋمەتتىك جەلىنى مەڭگەرىپ، جۇيەلى دە ساپالى جۇرگىزگەندەر نەكەن-ساياق. وسىنىڭ ءبارى اجال ساعاتىنىڭ تاياپ كەلە جاتقانىن سەزگەن اقىن جانىنىڭ شىرقىراپ ءزاۋ بيىككە سامعاۋى سىندى. ونى ءومىرىنىڭ سوڭعى كەزىندە توسەك تارتىپ جاتىپ جازعان ءمىردىڭ وعىنداي جىرلارىنان دا اڭعارا الدىق. جارىق كۇنگە ريزا-قوش ايتىپ، بۇرىنعىلار كەتكەن جولعا تۇسكەنىمەن، كوكىرەگىندە قانباعان مەيىر، سارعالداق ساعىنىش كەتتى...
العاش قاتتى جىعىلىپ اۋرۋحاناعا ءتۇسكەن جازدا ەربول الشىنباي ەكەۋمىز كوڭىلىن سۇراي باردىق. از-كەم اڭگىمە ايتىپ، سۋرەتكە تۇستىك. جاي وعىنداي جارقىلداپ تۇراتىن نەس-اعام قوشتاسقانداي بولىپ وتىردى.
– بۇل نە جاتىس، اعا! اقسۋاتتا دۋلات تاستەكەەۆ باۋىرىڭىز وتكىزەتىن ايتىسقا ءبىرگە بارۋىمىز كەرەك. تەزىرەك تۇرىڭىز، جولعا جينالامىز، – دەدىم قالجىڭداپ.
– كەتىپ قالىپ جاتسام، مەنى ۇلتتىق پانتەونعا قويىڭدار. وسى سالەمىمدى ءۇلكەن كىسىگە جەتكىزەرسىڭدەر. ەگەر شامالارىڭ كەلمەي جاتسا، قابدەش اعامنىڭ قاسىنا بارىپ جاتسام دەيمىن، – دەدى.
– وندايدى ايتپاڭىز، اعا، جازىلىپ كەتەسىز، – دەپ ءبىز شىر-پىر بولدىق.
قازاق ادەبيەتىنىڭ قابىرعالى قوس قارا نارى قابدەش ءجۇمادىلوۆ پەن نەسىپبەك ايتۇلىنىڭ ءبىر كەزدەرى بولمايتىن ىسكە بولا شەكىسىپ قالعانى شىندىق ەدى. بىراق ءومىرىنىڭ سوڭىندا كەشۋ سۇراسىپ، ءبىر-بىرىمەن تاتۋلاستى. قابدەش اعا قايتىس بولىپ، بىلتىر باسى جاڭادان كوتەرىلىپ، اس بەرىلگەلى جاتقان. اقسۋاتتا ايتىستا جۇرگەنبىز. نەس-اعاعا كەلىپ:
– نەس-اعا، مىنا اسقا ءسىز دە بارساڭىزشى. كولدەنەڭ كوز ارالارى سول بەتى سۋىپ، وكپە-رەنىشى ءالى تارقاماپتى دەمەسىن، – دەدىم.
– ءاي، بەرىكجان، سول كۇنى نەمەرەمنىڭ تويى ەدى، – دەدى.
– اعا، توي كۇندە بولادى. ال اس ءبىر-اق رەت بەرىلەدى عوي، – دەدىم.
كەسىمدى ءسوزىمدى ايتام دەپ ويلانىپ قالدى. ءبىر اينالىپ كەلىپ ارقامنان قاعىپ:
– ءاي، بەرىكجان، سەن وتە دۇرىس ايتىپ وتىرسىڭ. مەنىڭ بارعانىم وڭ بولادى. ارناۋىمدى وقىپ، اعاما دۇعا باعىشتاپ قايتام، – دەدى.
بىرگە اسقا باردىق. نەس-اعام كۇركىرەپ ولەڭ وقىدى. ابىز جازۋشىنىڭ رۋحىنا قۇران باعىشتادىق.
استان قايتىپ كەلە جاتقاندا: «ءبىر جەڭىلدەپ قالدىم»، – دەدى كۇرسىنىپ.
مۇنى ارۋاقتىڭ الدىنداعى ارىلۋ، ءىنىلىك تاعزىم، بيىك قۇرمەت دەپ قابىلدادىم. سول ساپاردا اعاسىنىڭ رۋحىمەن ءتىلدەسىپ قايتقان سەكىلدى. ۇلتتىق پانتەونعا جاتپاسام توعىز جولدىڭ تورابىنا بارىپ، اعامنىڭ قاسىنا جانتايايىن دەگەنىنەن سونى اڭعاردىم...
ال تۇرسىن اعا مەن نەس-اعاڭ عۇمىرلىق دوس، ومىرلىك جان اياماس سەرىك ەكەنى بارشاعا ءمالىم. ءبىر-بىرىمەن قالجىڭداسقاندا ۋىتتى سوزىنە شىداپ تۇرۋدىڭ ءوزى ءمۇمكىن ەمەس. مەنى ءبىر-بىرىنەن قىزعانعان بولىپ ەركەلەتىپ جۇرەتىن.
– نەسىپبەكتە نەڭ بار، سەن مەنىڭ باۋىرىمسىڭ، – دەيتىن تۇرسىن اعام كەزدەسە قالسا.
– ءيا، ءيا، اعا، ءسىزدىڭ باۋىرىڭىزبىن، ءشۇباڭىز بولماسىن، – دەيمىن كۇلىپ.
– ءاي، سەن تۇرسىنعا نەگە جولاپ ءجۇرسىڭ؟! كىمنىڭ باۋىرىسىڭ ءوزى؟ – دەيدى نەس-اعام كەزدەسە قالسا.
– ويباي، اعا، ءسىزدىڭ باۋىرىڭىز ەكەنىم اي مەن كۇندەي اقيقات قوي، – دەيمىن.
ءبىر كۇنى ەكى نار قاتار كەزدەسىپ قالىپ، «سەن ءوزىڭ كىمنىڭ باۋىرىسىڭ، انىعىن ايتشى؟» دەپ ورتاعا الدى. مەن ساسقانىمنان كۇلە بەردىم.
– ەكەۋىڭىزدىڭ دە باۋىرىڭىز ەمەسپىن بە؟! – دەپ قىسپاقتان زورعا شىعىپ ەدىم.
ەسىل اعالارىم مەنىڭ!
اعانىڭ شۇلەن شۋاقتى مەيىرىمىن، جىلى قامقورلىعىن، جارقىن بەينەسىن ويلاعاندا، اڭىزعا بەرگىسىز ەسىل كۇندەر اينالىپ ۇشقان التى اققۋداي كوز الدىڭا كەلەدى.
«اكەم دە وسى – قارا ولەڭ،
شەشەم دە وسى – قارا ولەڭ.
قارا ولەڭىم تۇرعاندا…
قالاي عانا مەن ولەم؟!» دەپ جىرلاعان نەس-اعامىز بۇگىن ورتامىزدا جوق. «ديدارىڭ عايىپ بولعانىمەن دە، جىرلارىڭنىڭ اجارى قاشاندا اشىق، قازاقتىڭ كيەلى ءسوزىنىڭ نىسانالى ۇستىنى بولىپ قالا بەرمەك» دەپ سوڭىندا تۇرسىن دوسى قالدى. ابزال جۇرتى الاشى سۋ جورعاداي تايپالعان ولەڭىن، دەگدار تۇلعاسىن ۇمىتپاق ەمەس!
وتكەنگە سالاۋات، ولىگە يمان تىلەپ وت ورنىندا قالعان ءبىزدىڭ ەندىگى جۇبا-نىش – جادىمىزدا تاڭبالانعان ەستەلىكتەر. قيماس ساتتەردەن، اياۋلى شاقتاردان قالعان ەرتەگىگە بەرگىسىز ەستەمەلەر جانىڭدى ەلجىرەتەدى. قوڭىر قازاقتىڭ ءمىنەزىمەن باسىمىز قوسىلا قالسا، اعا تۋرالى اقجايناق كۇندەردىڭ تاۋسىلماس قىزىعىن ايتامىز. رۋلى ەلدەي بولىپ ورتامىزدى تولتىرعان نەس-اعاڭ باردا ايدىنىمىز شالقىپ، اسقارىمىز بيىكتەپ ءجۇرىپتى. كەۋدەنى قۇسى كەتكەن كولدە، ەلى كوشكەن بەلدە قالعانداي جالعىزدىق كەرنەيدى. ونىڭ بارىنەن اعانىڭ «اققۋدىڭ كوز جاسىنداي كولگە تامعان» شىعارمالارى قۇتقارماق. «مەنى ساعىنساڭ، اعا-باۋىر بولىپ بىرگە كەشكەن كۇندەردى ەسىڭە ال» دەپ ءوزى كەلىپ جۇباتارداي...
جانىڭىز جۇماقتىڭ تورىندە، رۋحىڭىز بەيىشتە شالقىسىن، قازاق پوەزياسىنىڭ داريعا-داۋرەنى!
بەرىك ءۋالي
