ەرتە-ەرتە-ەرتەدە ءبىر حان ءومىر ءسۇرىپتى. حاننىڭ، سۇلۋلىعىن جان تاتپاعان قىزى بولعان ەكەن. ءبىر كۇنى حاننىڭ قىزى قاتتى اۋىرىپ قالادى. قىزدىڭ اۋرۋىنا ەشقانداي ەمشى ءدارۋ تاپپايدى. ءسويتىپ ءبىر كۇنى ەلدە ەڭ جاقسى دەگەن ەمشىنى شاقىرادى. ەمشى قىزدى قاراپ، «ءسىزدىڭ قىزىڭىزعا باقىتتى ادامنىڭ كويلەگىن كيگىزۋ كەرەك» – دەپ ايتادى.سوندا حان ءوز ساربازدارىن باقىتتى ادامنىڭ كويلەگىن تاۋىپ اكەلۋدى بۇيىرادى. ىزدەپ-ىزدەپ، ساربازدار ءبىر بايدىڭ ۇيىنە كەلەدى. بايدان «باقىتتىسىڭ با؟» دەپ سۇراسا، باي «باقىتتىمىن» دەپ جاۋاپ بەرەدى. سوندا ولار بايدىڭ كويلەگىن سۇراپ، حاننىڭ قىزىنا اپارا جاتقانىن باياندايدى. سوندا باي: «مەندە بايلىق تا بار، ءبارى بار، بىراق بالام جوق. سوندىقتان مەنىڭ كويلەگىم قىزعا كومەك بولا الماس» دەپ جولاۋشىلاردى شىعارىپ سالادى.
ءسويتىپ، ساربازدار بالاسى كوپ ءبىر وتباسىنا كەلەدى. وتاعاسىنان «باقىتتىسىڭ با؟» دەگەن سۇراققا، «بالالارىم كوپ بولعانمەن، كەيدە ولاردى اسىراۋعا شامام جەتپەي جاتادى. ەگەر ءبىراز قارجىم بولسا، بالكىم تولىققاندى باقىتتى بولار ما ەدىم» دەيدى.
ساربازدار تاعى دا ىزدەۋگە كوشەدى. ىزدەنىستەرى ۇزاققا سوزىلادى. ەندى قولدى ءبىر سىلتەپ، سارايعا قايتامىز با دەپ جۇرگەندە، كىشكەنتاي ءبىر شالاشتان جارىق كورەدى. جاقىنداي كەلە ىشتەن: «مەن نەتكەن باقىتتى ەدىم، بۇگىن نان تاۋىپ جەدىم!» دەگەن ريزالى داۋىستى ەستيدى. ىشكە كىرىپ، كويلەگىن سۇرايىن دەسە كەدەيدىڭ كويلەگى جوق ەكەن.
