ۇلى ءجۇزدىڭ اراسىڭدا قايدار دەگەن جىگىتتى ەل بيلەمەككە بەلگىلەيدى. سوندا كوپشىلىكتىڭ ىشىندە بۇرىن جول كورگەندەرى ايتىپتى:
– سەن ارعىن الشاعىر بيدەن باتا ال، «باتالى ەر ارىماس» دەگەن. ونسىز بيلىككە ايتقان سوزىڭدە ءپاتۋا بولمايدى، – دەيدى. سودان كەيىن قايدار الشاعىرعا كەلىپ سالەمدەسەدى. الشاعىر: «شىراعىم، جولىڭ بولسىن، قانداي بۇيىمتايىڭ بار ەدى؟» – دەپتى. قايدار «ءبىر-ەكى اۋىز سۇرايتىن سۇراعىم بار ەدى»، – دەيدى.
– ءبىرىنشى، تۋماي جاتىپ اكەم ءولدى، تۋعان سوڭ ءۇش ايدان سوڭ شەشەم ءولدى. ەرجەتىپ مال تاپتىم، تاپقانىم قۇرالمايدى، ۇراعا جىعىلادى، ۇرى الادى، ولە بەرەدى. جاسىمدا جەتىم قىلىپ زارلاتتى، وسكەن سوڭ كەدەي قىلىپ قاقساتتى. مەن قۇدايدىڭ نەسىن الدىم؟ وسىعان ايتار اقىلىڭىز بار ما؟ – دەپتى. الشاعىر ايتىپتى:
– بالام، سەن جەتىم ەمەسسىڭ عوي، دۇنيەدە ءۇش جەتىم بار. باسشىسى كەلىسپەسە ەل جەتىم، ۇقپاسقا ايتقان ءسوز جەتىم، جاڭبىرسىز جەر جەتىم. ول جەتىمدىكتەرگە سەن جاتپايسىڭ.
باق-داۋلەت كەلەر بولسا،
وتىڭنىڭ باسى ۇيىم بولار،
ءۇيىڭ كۇندە مەيمان-جيىن بولار.
كەدەيلىك كەلەر بولسا،
بۇتا ءتۇبى ءۇيىڭ بولار.
كەدەيلىككە قارسى تۇر،
كەلەتۇعىن كورىنبەي.
ءبىر مىنسە يىعىڭنان تۇسپەيدى،
قايناتقان كارا جەلىمدەي.
قاراۋ بولما، اشىق بول،
ساراڭدىققا بەرىلمەي.
مال تاپ، الىسقا كەت،
جالقاۋلىققا جەڭىلمەي.
مال ارىستاننىڭ اۋزىندا،
تۇرىكمەننىڭ تورىندە،
تابارسىڭ ونى قايراتتانساڭ ەرىنبەي.
باق-داۋلەت كەلۋىنە مەن كەپىل،
ار-ۇياتىڭدى توكپەي جۇرسەڭ، ەلىرمەي،
اتىڭ قايدار ەكەن، ايدارسىڭ،
توپتاپ مالدى بايلارسىڭ.
تاسىماي ءجۇر، تاسىعان توگىلەر.
اقىلمەن جۇرسەڭ رۋلى ەلدى جايلارسىڭ، – دەپ اقىلىن ايتىپ، باتاسىن بەرىپتى.
