ومىردەن ەرتە كەتكەن، از جازسا دا ساز جازعان تالانت - ساعات ابدۋعاليەۆ. وتىز التى جاسىندا (1948-1984) مىنا ءفانيدى تارك ەتكەن اقىن، سوڭىنا ولمەس ولەڭ قالدىردى. تاعدىرى اۋىر ساعات اقىننىڭ ءبىر توپ كوركەم جىرلارىن نازارلارىڭىزعا ۇسىندىق.
كىندىك جۇرت – قازاقستانىم
تۋدىرىپ پىكىر تالاسىن،
جايىم جوق ەلدى ەكشەمەك،
بولمەيمىن قازاق دالاسىن:
جەتىسۋ،
جايىق،
كوكشە – دەپ.
داڭقتان دارقان داۋلەتىم،
شابىتتىڭ شوعىن شات ۇستەپ،
بولمەيمىن بابا اۋلەتىن:
وڭتۇستىك،
شىعىس،
باتىس – دەپ.
وياتىپ تۇندە ءۇش رەت،
ءىنجۋىڭ تاپسىن ىزگى ولەڭ.
ۇلى دەپ،
ورتا،
كىشى – دەپ،
بولمەيمىن جانە «جۇزگە» مەن.
شاپاعات شاعىم شاشتى ىرەڭ،
كوڭىلدى بيلەپ قۇت كەنەن.
جاۋدان دا بەتەر قاسكۇنەم
جۇرتىمدى،
جەردى جىكتەگەن.
جويىلسىن ادام الاسى،
كەپپەگەن كۇنشىل ۇرتى ۋدان.
قارقارا قازاق دالاسى،
تەڭىزى،
تاۋى ءبىر تۋعان!
جاڭبىرلى جازدىڭ جالتى يگى،
شالعىنعا ءتۇسىپ شىق-تەڭگە.
قازاقتىڭ جانى اڭقيدى:
جۋساننان،
قاردان،
سۇتتەن دە!
ارعىماق شالىپ قىرلارعا،
سۇيەمىن كۇندى،
اي ءتوسىن.
رۋحىمدى كورىپ تۇرعاندا،
رۋىمدى سۇراپ قايتەسىڭ؟!
بولمەيمىن تۇرگە تۇندىكتى ەش،
تۇعىردا تۇرام تاس ءتۇيىن.
قاندارى بىرگە كىندىكتەس:
قارت ارال،
ەرتىس،
كاسپيىم.
توسەۋلى كورپە، ءتورى كەڭ،
تاباتىن تۋىس،
دوس تالاي.
جانىمنىڭ بىرگە كوگىمەن:
گۋرەۆ،
شىمكەنت،
قوستاناي...
سارىارقا جەرى – سوم التىن،
بۇرىمى بيداي،
ءساندى يىق.
ماڭعىستاۋ – دونور،
جومارتىم
عاسىرعا جاتقان قان قۇيىپ.
قاراتاۋ جەرى – قازىنام،
تولاعاي ىستەن تاپتى ىرىس.
سىلىڭعىر سىردىڭ جازىنان،
سىرعاسىن قاقتى اق كۇرىش.
بۇلبۇلعا تولى كوگالى،
جەتىسۋ جەرى – جىرشى الەم.
جايىقتىڭ بەگەي بورانى،
سەرىلىگىڭ ءۇشىن ءبىر سالەم!
...سايراتتىڭ قۇمبىل قۇس تىلدە،
جانىمنىڭ جاز اعىستارىن.
تىلەگىم سەنىڭ ۇستىندە،
كىندىك جۇرت – قازاقستانىم!
***
شاناقتاردى شايقاسا شاپاعات ءۇن،
شابىتتىڭ شەربەتىنەن تاتادى اقىن.
شۇلەن شاقتا جىر جازدىم شامىرقانىپ،
شىرت ۇيقىدا جاتىرسىڭ، ماحابباتىم.
اۋەزىمدى الديلەپ اق ءتۇن-اعىس،
قاناتتى قياندارعا قاقتىم الىس.
مۋزا – مەنىڭ مۇراتىم مارتەبەلى،
تەربەتىپ تۇر جانىمدى ءتاتتى ۆالس.
شاڭىراققا شاتتىقپەن كىرسەڭ كۇلىپ،
شابىت، سەنى قايتەمىن قۇر سەندىرىپ.
شارتاراپتىڭ شامدارىن قۋالادىم،
شىلىمىمدى ءبىر جاعىپ، ءبىر ءسوندىرىپ.
پاراسات پەن پەيىلدى تەڭگە ءبولىپ،
جاقسىلىق جورالعىسىن ءجون كورەلىك.
الپىس اققۋ ءتورىمدى تامىلجىتىپ،
داريعا اسپان بارادى دوڭگەلەنىپ.
تۇرپاتىنا تۇتپاستان ءتۇندى بۇيىم،
ءسابي اقىن ويلاردان سىندى ميىڭ.
جىر-اناسى جەبەيدى جالعىز عانا،
پەرى بولعان پەرزەنتتىڭ جىندى كۇيىن.
بالقايماعى باقىتتىڭ بەتىندە ەرىپ،
وتاۋىندا شابىت قۇس وتىر دەلىك.
جىرعا تولى داپتەرىم جاتىر الدا،
پايعامباردىڭ جالعىزى سەكىلدەنىپ...
يديلليا
قيىندىقتا كۇيزەلگەن مەن بە سىنىپ،
كورەيىك كورپەمىزگە ءجون كوسىلىپ.
ءپىرادار بوپ قايتەمىن پاقىرسىعان،
مەندە دە بار، ارينە، پەندەشىلىك.
كوكىرەكتە كىسىنەپ بارشا قۇلىن،
جالعىزدىقتا ساقتادىم جان سابىرىن.
قۋارتپادى كۇن نۇرى كوكتەمەنىڭ،
قار استىنان قىلتيعان قارشا گۇلىن.
قاتەلىكتەن قىزارىپ بەتىم-بەسىن،
ەسىگىندە تىرلىكتىڭ جەتىلدى ەسىم.
سەرىلىكتىڭ سىيقى دا سوقىر تيىن
باسىڭنان باقا-شايان سەكىرگەسىن.
شەكسىزدەرگە جاتاتىن شەتى ۇلاسىپ،
شاپاعاتقا ارماننىڭ وتى عاشىق.
كريستالداي كىرشىكسىز دەگەندى دە،
پەندەلىكتىڭ جۇرەدى توتى باسىپ.
ەستەلىكتەر ءتۇسىرىپ ەسكە نەنى،
سان الۋان سۇراقتار سەس بەرەدى.
تاعدىردىڭ ازدى-كوپتى تاياعى ما...
ەر جىگىت كەكتەمەيدى ەشتەڭەنى.
تىرشىلىككە ىنتازار تابان-سۇلىك،
تورابىمدى ساپاردان تابام شىعىپ.
جاماندىقتىڭ جاعاسى جىرتىلمايدى،
التى الاشقا اعايىن – ادامشىلىق!
تەپسىنەتىن تاباندا تەمىردى ءۇزىپ،
شىندىقتى دا مويىندار نەبىر بۇزىق.
ءىرى قىلىپ جاراتىپ الدەكىمدى،
ىرىلىكتى سۇيمەيتىن ءومىر قىزىق!
قۇدايشىلار كۇتكەندە كوكتەن شىراق،
ءومىر دەگەن – اعىزىپ وتكەن سۇر ات.
قاسىق قانى قازاقتىڭ بولسا مەندە
شەندىلەردەن جۇرمەسپىن شەكپەن سۇراپ.
قاسيەتىن تانىتقان قاسپاق بەتتىڭ،
بالالىقتان باستالار باستاپقى ەكپىن.
قۋلىقتار مەن سۇمدىققا كىجىنگەندە،
تىرشىلىكتى كەلەدى تاستاپ كەتكىم.
توزىمدەردىڭ توزدىرىپ كوك تاعاسىن،
جونسىزدىكتەن ايتامىز جوققا دا سىن.
ادام دا ءبىر ماجىعۇن كوبەلەك قوي،
ءوزى تىعىپ جۇرەدى وتقا باسىن!
اشىلۋ اپوگەيى
اشيدى الماعايىپ كوڭىل-ايران،
تىرشىلىك تەكەتىرەس – تولى مايدان.
جوعالعان جاقۇتتارىم جەتى كومبە،
تابايىن وتىز بەستە ونى قايدان؟!
قايتكەندە قىلامىن دەپ حالىقتى ەلەڭ،
جىرىممەن جۇرەكتەرگە جارىق بەرەم.
بولمىستىڭ بەدەرلەرىن بىلە ءتۇستىم،
بىتپەيتىن ءومىر دەگەن الىپپەدەن.
قايبىردە باسىپ ءجۇرىپ قيىنعا اياق،
سىيلاستان بالسىنبەدىم – سىيىمدى اياپ.
ولەڭنەن التىن ازاپ ارقالادىم،
باقىتتى وتەر مە ەكەن بۇيىرماي-اق؟!
توزباسىن ازاماتتار تەككە ەسىرىپ،
ءتيىستى باسقا قىراۋ، بەتكە سۇلىك.
داۋرىققان داستارقانداس دوستاردىڭ دا،
كەششەسى كەلە-كەلە كەتتى وشىگىپ.
جارىققا كورىنسە دە ءجاي كىتابىم،
جاسىمنان مەكەن ەتتىم وي بۇتاعىن.
جىر-انام جىلاعاندا جۇباندىرىپ،
قۋانىش قامشىلادى قايعى تابىن.
ولەڭ بوپ ورتەگەندە بويىمدى الاۋ،
ىزدەيدى بولاشاقتان تويىم قالاۋ.
ءتاڭىر دە كەشىرمەيتىن تاسىرلىق قوي،
تالانتتى تىرىسىندە مويىنداماۋ!
كوڭىلدىڭ بايقالماسىن قوش كەمدىگى،
ساۋلىققا كوتەرەيىك توستى ەندىگى.
ءتىرىنىڭ ساناتىندا جوق دە مەنى،
جۇرەكتەن اقىندىعىم وشكەن كۇنى.
جانىمنىڭ جالعىز بۇلبۇلى
جايقالىپ جوندا قىر گۇلى،
جارىقتان تابار تويات كىم؟
جانىمنىڭ جالعىز بۇلبۇلى
جازيرا تاڭدا وياتتىڭ.
وياتتىڭ مەنى نازىگىم،
جۇزىڭدە ءجۇزىپ ناۋشا كۇن.
جايىقتىڭ جالپاق جازىعىن،
سيپادى شاشتان ساۋساعىڭ.
كازينە قۋىپ كەڭدىكتەن،
جۇلقىنا تارتتى جاراۋ ات.
وزەندەر مەنەن كول بىتكەن،
تىلەدى تۇنىق سالاۋات.
شاناقتان شاتتىق شەرتەمىن،
جاڭبىرلار جاندى جۋادى اق.
جاردان دا بۇرىن ورتەدىڭ،
قارشاداي كەزدەن دۋالاپ.
ماڭدايعا قونعان باق قۇسىم،
باۋىرىڭا كوكتەن بۇلت ەنسىن.
ءۇش بالامنان دا ءتاتتىسىڭ،
ءۇش بالامنان دا ۇلكەنسىڭ!
سانامدا سەكسەن ءسان اشىپ،
باۋراعان بويدى كۇيپاز ءۇن.
كوزىمدە تۇرعان قاراشىق،
جۇرەككە بىتكەن جيھازىم.
اماندىق دەگەن داستۇرگە،
سەرتىنىڭ ايتپاس سىرت ءانىن.
جالەلدەر جاتقان تاس تۇرمە،
سىندىرا الماعان سۇڭقارىم!
لەبىڭنەن ەرىپ ىلەزدە،
قۇرلىقتىڭ كەتەر قار-مۇزى.
انامداي دارقان مىنەزگە،
اقيقات شالدىڭ جالعىزى.
كوڭىلدىڭ قۇتى – بەرىك ءتىن،
تىلەگىم سەنى تاپتى ايقىن.
حور قىزىنان دا كورىكتىم،
قىزىل التىنعا ساتپايمىن!
جولىڭدا سەنىڭ جۇرگەنگە،
تاتىماس تۇككە ءتاج قۇنى.
باعاڭدى بەكزات بىلگەنگە،
مازاسىز تىرلىك مازمۇنى.
ماگەللان تاپپاس بەكەتىن،
جۇمباعى جەتى جاس ەندىك.
جىندىلىعى دا جەتەتىن،
فاراون ءفاني-اسەمدىك!
ءتۇڭىلىستى دە ءۇمىت قىپ،
تاجالدان ءتاۋىر ءتوزىم-كەن.
جەتپىستەن تاۋىپ جىگىتتىك،
بوتاسى سانسىز بوز ىنگەن.
تاماشاڭ تۋىپ تەرىستەن،
ەزۋلەي الماس ەش ىرىڭ.
قاسىمدى سۇيگەن پەرىشتەم،
ابايدان قالعان جەسىرىم.
تۇسپەيدى قولعا تال ۇشى...
تاپپادىم تەڭەۋ – سىي اتىن.
دالامنىڭ ۇشان داۋىسى،
دارىنعا بىتكەن ۇياتىم!
باعامدى ءبىلىپ ءبىر كۇنى،
تالقىعا تۇسەر ءتول ەڭبەك.
جانىمنىڭ جالعىز بۇلبۇلى –
ولەمىن،
سەن دەپ –
ولەڭ دەپ!
كالمىكوۆ مەكتەبىندەگى وي
ارمىسىڭ،
اتا-مەكتەپ!
انا-مەكتەپ!
جاتىر ما جانارىڭدا دالا كوكتەپ؟!
ەشكىمنىڭ ەنشىسىنە ەن تاقپاعان،
ەشكىمدى قارعاماعان قارا بەت دەپ.
اقجولتاي ارمانداردىڭ تاسىن قۇيىپ،
سەن بيىك!
زامان بيىك!
عاسىر بيىك!
مەشىتىنە جۇگىنگەن ءمازىن قۇساپ،
كەتەيىن بالدەنبەيتىن باسىمدى ءيىپ.
مۇزارتى مۇڭدارىمنىڭ كەتتىڭ بە ەرىپ،
ەلەس تە – زىمىراعان ەكپىندى ەلىك؟!
ەسىگى جابىلمايتىن ەركەلىگىم،
تۇرادى ساعان ءجيى جەتكىم كەلىپ.
جۇرەككە جاساعاسىن جىر ەستىلىك،
توزبايدى سالتاناتتىڭ سىنى ەسكىرىپ.
جيىرما جىل بۇرىن ۇشقان جۇماعىما،
ۇلىمدى كەلدىم بۇگىن ىلەستىرىپ.
بەكەرگە بەتتەمەدىك ءبوسىپ تەگىن،
بارىنەن قىمبات ەكەن بەسىكتەگى ءۇن!
كورمەدىم سەنىكىندەي جىلى قاباق،
جىلى ءسوز سەنىكىندەي ەسىتپەدىم.
تابيعات بارشامىزعا كەكىل بەرىپ،
جەتپەگەن جىگىتتىككە جەتىل دەدىك.
ارحيۆى بالالىقتىڭ قالدى سەندە،
جارتىسى جۇرەگىمنىڭ سەكىلدەنىپ.
بىتكەندە بالاپانعا بەرىش قانات،
اكەتتى الەمىنە جول ۇشقالاق.
سۇيەيتىن قولتىعىمنان سەنى ويلادىم،
تاعدىرىم تۇكسيگەندە تەرىس قاراپ.
شاباندوز شىقپاسا دا مەنەن كەرىم،
تانىتتى كوكىرەگىم ولەڭگە ەبىن.
جوعىمدى جىلاتپاي-اق جەتىستىرىپ،
قاتەمدى كەشىرەتىن، كەمەڭگەرىم!
جۇرگەندە كوڭىلىمنىڭ قوشى كوكتەپ،
قاي مۇندار قۇلىنىڭدى مەشىن ەتپەك.
جاراتقان ات جالىندا ءبارىمىزدى،
وسى جەر!
وسى حالىق!
وسى مەكتەپ!
ىشكىلىكتى قويعان جىگىتتىڭ جىرى
بىجىلداسا باتشاعار قاتىن-مىسىق،
اياز ءتىلى ارقاما باتىردى ۇسىك.
الا تاڭنان اشىلماي اراق دۇكەن،
اسەرلەندىم ۇيدەگى ءاتىردى ءىشىپ.
اعىپ تۇسە جازداسا ميىڭ سىناپ،
باس جازۋدىڭ ازابى قيىن، شىراق!
جولداستارىم جالت بەرىپ جونەلەدى،
قويماعاسىن كۇنبە-كۇن تيىن سۇراپ.
مۇندارلىقتىڭ تازالاپ مىس تەگەشىن،
قىرسىق سۋمەن باستالدى كۇشتى ەگەسىم.
اقىل ايتقان تۋىستى سوكتىم بىلاي:
«ىشمەرەزدەر كۇندەيدى ىشپەگەسىن!».
ادامدىقتان ازعاندى ەز دەپ كەمىت،
(تاشكەنتتە دە قاڭعىدىم وزبەككە ەرىپ).
جاقسى مامان دەيدى دە باستىق بىتكەن،
ار جاعىنا قالادى ءسوز كەپتەلىپ.
سالتاناتتىڭ ەستىلمەي سازى ماشىق،
جوعالادى كوكتەمگە جاز ۇلاسىپ.
ولە سۇيگەن جارىم دا ءبىر كەزدەگى،
اۆتونوميا بوپ كەتتى اجىراسىپ.
توعىشارلىق كىر قىلىپ جاعامدى ۇيمە،
قاراپ ءجۇرىپ قادالدى تابانعا ينە.
وتاۋىمنىڭ بۇيىرماي بوساعاسى،
قانشا مارتە تۇنەدىم قاراڭعى ۇيدە؟!
ارامىزدا اراقتىڭ جىگى تۇرىپ،
كۇڭىرەندى كوڭىلدىڭ كۇنى تىمىق.
كىم بولعانىڭ كەزىندە ماسەلە ەمەس،
قانداي جامان قالعانىڭ ۇمىتىلىپ!
جۇرەگىمدى تىرنايدى مۇڭ-قايعى ۇلىپ،
وسى ەكەن عوي دۇنيە، دىرداي بۇلىك.
تىرشىلىكتە جالعىز-اق بەرىلەتىن،
ۇياتتان دا جىبەردى جۇرداي قىلىپ.
تۇرماعاسىن تۇعىردا بەكىپ قانات،
قاراكەتىڭ – ءتىسى جوق كەتىك تاراق.
تالايلاردىڭ تۇلپارىن مەرتىكتىرىپ،
تالايلاردىڭ تۇبىنە جەتىپتى اراق.
اپەندە جوق، ارينە، كۇنادان بوس،
(قۇرباقالار قۇدىققا قۇلاعانعا ءوش).
ىشپەگەن دە نۇسقاسى ىرىلىكتىڭ،
ىشپەگەندەر جەڭەدى، جىلاعان دوس!
اۆتوبۋستاعى ايقاس نەمەسە تۋعان ءتىل
اۆتوبۋس تالاي جولدىڭ بەلىن كەشىپ،
جاپپادى كەتكەندەر مەن كەلىمگە ەسىك.
قالىڭ جۇرت وتىرعاندا قالعىپ-مۇلگىپ،
قالدى شال بوزبالامەن كەرىلدەسىپ.
جۇيتكىگەن ماشينانىڭ ءجۇرىسى ۇڭعىت،
كەتكەندەي قولتىعىنا ۇرى سۇڭگىپ.
قازاق ءتىلىن بىلمەگەن قازاق ءۇشىن،
بۇزىلدى اقساقالدىڭ ءتۇرى سۇمدىق.
كوزىنەن شاشىراتىپ وتتى كۇرەڭ،
ۇرۋعا ۇيالدى ما ەل كوپتىگىنەن.
ءار نەنى بىلدىرلاعان بەيشاراعا،
بەزىلدەپ ساقالى دا كەتتى، بىلەم!
«اقىماققا ساناساڭ دا اقىر مەنى،
ەنشاللا، تاۋسىلعان جوق اقىل كەنى.
مۇرتىنداي گيتلەردىڭ مۇرتىڭ قۇرسىن،
وبالىڭ اتا-اناڭا، پاقىر!» – دەدى.
قالدىرماس قاسيەت پەن كونەڭدى ۇمىت،
تۋعان ءتىل – تۇسىنگەنگە تەرەڭ بىلىك.
نە ىستەيمىن بوزبالانىڭ كوكىرەگىن،
جاساعان جاراتقاسىن كەرەڭ قىلىپ.
تۋعان ءتىل – بۇرقىراعان بورتە بەسىك،
ۇقپاعان ۇياتىڭدى كەلتە نەشىك؟!
سۇيەمىن ساقالىنان وسى شالدى،
وتىرعان ءوزىڭ ءۇشىن جەلكەلەسىپ.
تۋعان ءتىل – تەكتىلەردىڭ مي ەڭبەگى،
تۋعان ءتىل – يمانىمنىڭ يەن كوگى.
سەن ارقىلى بوزبالا اكەم مەنىڭ،
انامدى العاش رەت سۇيەم دەدى.
تۋعان ءتىل – اقىندارعا دىڭگەكتى ولەڭ،
(جانىمدى جارىعىڭمەن بىرلەپ كەلەم).
قاي كوسەم دە الۋان ءتىلدى ءبىلىپ،
اۋەلى كىندىك ءتىلىن قۇرمەتتەگەن!
دالامنان وتارشىلدىق مازاقتى ۇرلەپ،
عاسىرىم كورسەتەدى عاجاپ قۇرمەت.
تۋعان تىلدە ايتامىن مەن اۋەلى،
ۇلان-عايىر ۇلتپىن دەپ،
قازاقپىن دەپ!
ماحامبەتتەر تويتارىپ تورە مەسىن،
ۇلى اباي – اسپانداعى بولەك ەسىم.
مۇحتار ءتىلىن ۇمىتسام،
ۇلتىم مەنى
كرەسكە حريستوستاي شەگەلەسىن!
پەندەلىكتىڭ ءپارشالاپ بەت پەردەسىن،
پارىقسىزدى ار دەگەن سوت تەرگەسىن.
قازاق ەمەس دەپ كەتتىم،
قازاق ەمەس!
ءتىلىن جۇتقان «جەتىمدى» جەك كورگەسىن...
قارويداعى تولعانىس
اياۋلى اناڭ – اقيقات تا،
اتاڭ – كەك!
تورەلەردىڭ ءتاتتى قانىن تاتام دەپ،
بورىلەرمەن بورىلەرشە بەلدەسكەن،
سەن مەنەن دە باقىتتىسىڭ،
ماحامبەت!
ءتوس ەتىڭدى مايىستىرىپ تاس تىرلىك،
قۋانىش پا؟ –
كوجەكتەيىن قاشتى ىرعىپ.
ساداقادا ساپىرىلىسقان جۇرتىڭا،
جاۋگەرلىكتە بۇيىرماعان باس بىرلىك.
زامان دەگەن
زامان ەمەس – قاري ءتۇن،
بىتىراداي ءبولىنىپتى جان ۇيقىڭ،
باسىڭ كەتتى،
مىنا مىلقاۋ دالانىڭ،
ادامدىققا جەتكىزەم دەپ «ءار ءيتىن»...
و، ماحامبەت!
ءتاتتى مۇڭ
جانىمنان كوردىم كەشە ءتۇن،
جانارىڭ ءجاۋمىت، جان قۇربىم.
جۇپارى سەنەن ەسەتىن،
جايىقتا جاۋعان جاڭبىردىڭ.
جالعاندا جاڭعاق ءتاتتى وي كوپ،
جازمىشتان جۇردىك سىي كۇتىپ.
جەلبىرەپ جەلگە اق كويلەك،
جوعالدىڭ قايدا قۇيعىتىپ؟!
جارالعان جانسىڭ جىر ءۇشىن،
جاسىرماي ونى ايتا الام.
جيىرما بەس – الماس قىلىشىم،
جادىما ءتۇستى-اۋ قايتادان.
جۇرەككە سىرناي سازىن بەر،
جانتالاس ۇقپاي ەشقاشان.
جۇگىردى بەتكە اجىمدەر،
جابىستى مىنا شاشقا شاڭ.
جاڭعىرسا كەيدە سىر نازىك،
جاۋاپتى دەيسىڭ بۇعان كىم؟
جوقتاسام سەنى، جىر جازىپ،
جابىققان ساتتە جۇباندىم.
جۇمباعى شالقار شاقپەنەن،
جاداعاي ءۇمىت تۇتاتتىم.
جوعالدىڭ قايدا، اتتەگەن،
جالعاسى بولماي كىتاپتىڭ.
جانىمدى جاۋىپ قۇم سەلى،
جىكتەمەن ءوشىمدى ەشكىمنەن.
جوعالتىپ العان ءبىر سەنى،
جۇرەكتى كەشىرمەسپىن مەن!
