«ۇلتتىق قۇندىلىقتار – ۇلت قورعانى» بايقاۋىنا كەلىپ تۇسكەن ماقالالار
جاقىندا وبلىس پروكۋرورى قۇسايىن يگەمباەۆ ءوزىنىڭ فەيسبۋكتەگى پاراقشاسىندا اناسى تۋرالى جازبا جاريالاپ، جەرلەستەرى «باتىر بايان» دەپ اتاعان ول كىسىنىڭ وتكىر مىنەزدى ادام بولعانىن، بالا ءتاربيەسىنە قاتاڭ قاراعانىن ءسوز ەتىپ، قالا پروكۋرورىنىڭ ورىنباسارى قىزمەتىندە اۋىلعا كەلگەندە باستان وتكەرگەن وقيعاسىن، اناسىنىڭ ءوزىن قالاي سىناعانىن ەسكە الىپتى.
سول جازبادان ءۇزىندى كەلتىرۋدى ءجون كوردىك. «سەنبى كۇنى شاي ۇستىندە انام «جاڭالىق» ايتادى. «بالام، كەزەكتى سۇراپ الدىم، ەرتەڭ قوي باعاسىڭ»، دەيدى. «ماما-اۋ، كەلەسى اپتا جۇمىس كوبەيىپ تۇر. ءبىر جەكسەنبى دەمالايىن. وسى جولى اقشا تولەپ، بىرەۋگە باقتىرايىقشى»، دەيمىن عوي. انام كونبەيدى. «مەن بالانى قويىمدى بىرەۋگە باقتىرۋ ءۇشىن تاپقان جوقپىن». ايتتى – كەستى، شارۋا ءبىتتى. تاڭەرتەمەن مال ورىسكە شىعادى. سول جەردە اۋىلدىڭ ۇلكەندەرى جينالادى. ولار ءۇشىن مەن پروكۋرور ەمەسپىن، باياعى قۇسايىنمىن. «ءاي، قۇسكەن، قويدى انا توبەدەن قۇلاتقاندا قۇدىققا ءتۇسىرىپ الما، ارعى ويپاڭدا سىمدار جاتىر. مال ورالىپ قالماسىن»، دەپ اقىل-كەڭەستەرىن ايتادى. سول كەتكەننەن شاڭ-شاڭ بولىپ، شارشاپ-شالدىعىپ كۇن باتا ءبىر-اق كەلەسىڭ. ايەلىڭنىڭ جاني اشيدى، بىراق قولىنان كەلەتىن دارمەنى جوق. انام بولسا «شارشادىڭ با؟» دەمەيدى، «ەلدىڭ مالى تۇگەل مە؟» دەپ سۇرايدى. مەن تۇسىنبەيمىن جانە ىشىمنەن رەنجيمىن. كوپ جىلدار ءوتتى. تۇسىنىك ەندى كەلدى. «قىزمەتتە ءجۇر عوي. كەۋدەسىن كوتەرمەسىن، تاكاپپار بولماسىن، حالىقپەن ءجۇرسىن» دەپ ادەيى ىستەگەن ەكەن عوي. قايران، اناشىم! وسىنىڭ ءبارىن قايدان ءبىلدىڭ ەكەن؟!»، دەپ تەبىرەنىپتى پروكۋرور. انشەيىندە سالماقتى، ساليقالى دۇنيەلەردى سىرت اينالىپ ءوتىپ، اتىس-شابىس، ۇرىس-كەرىس، وسەك-اياڭ توڭىرەگىندەگى تاقىرىپتارعا قۇمىرسقاداي ۇيمەلەپ لايك باساتىن جۇرتتىڭ بۇل جازباعا ەرەكشە نازار اۋدارىپ، تۇشىنا وقىپ، پىكىر ءبىلدىرىپ، ءبولىسىپ جاتقانىن اڭعاردىق. اڭعاردىق تا بۇگىنگى ۇرپاققا بايانداي ۇلاعاتتى انالارىمىزدىڭ تاربيەسى جەتپەي جاتقانىن جان جۇرەگىمىزبەن سەزىنگەندەي بولدىق.
ازامات قاسىم
