جاس اقىنداردىڭ ولەڭىن وقىعاندى جانىم سۇيەدى. ولاردىڭ ولەڭ جازعان كەزدەرىندەگى الاۋلاعان جۇزدەرىن، نۇر ويناعان كوزدەرىن ەلەستەتەمىن، لۇپىلدەگەن جۇرەكتەرىن تىڭداپ وتىرعانداي بولامىن.
مىنە، مەن قازىر قۇربانگۇل اعابەك دەگەن جاس اقىن قىزدىڭ ولەڭدەرىن وقىپ، ءوزىن ءالى تانىپ، بىلمەسەم دە، نازىك سەزىمدەرىنە ريزاشىلىعىمدى سەزدىرگىم كەلىپ وتىر.
«بۇلدىرگەن بالالىق» دەگەن ولەڭنىڭ ءون بويىنان بوي جەتىپ، وي توقتاتقان قىز بالانىڭ ءوتىپ كەتكەن بالالىق بال داۋرەنگە دەگەن ساعىنىشى اڭقىپ تۇر ەكەن.
اقىن قىز التى‑اق شۋماقتان تۇراتىن وسى ولەڭىندە بالا كەزدەگى بۇلدىرگەن تەرە بارعان ساتتەرىن ەلەستەتە كەلىپ، ادام ءومىرىنىڭ وتكىنشىلىگىن، سول ءۇشىن ءار پەندەنىڭ كوكىرەگى كۇرسىنىسكە تولاتىنىن ءبىر لەپپەن عانا جەتكىزە سالعان.
سوكپەۋشى ەدى اجەمىز، انامىز دا.
سەنىپ وسكەن بالا ەدىك سان اڭىزعا.
«قازاق جەرى – كەڭ!» دەيتىن اجەم ءجيى،
نەگە ەركىندىك جوق بۇگىن قالامىزدا؟!
اۋىل كەشىن ساعىنام – جايدارى باق،
بۇلاق اعىپ جاتاتىن سايعا قۇلاپ...
كەيدە اينادان بۇلدىرگەن قىزدى ىزدەيمىن،
ءبىرتۇرلى ءبىر تۇلعاعا اينالىپ اپ.
قۇربانگۇلدىڭ قىپ‑قىسقا ولەڭدەرى ءوزىنىڭ مولدىرلىگىمەن، اسەرلىلىگىمەن ءساۋىر بۇلتىنىڭ تامشىسىنداي بولىپ قۋانتادى، قىز بالاعا عانا ءتان قۇپيالاۋ سەزىمدەرىمەن ويلانتادى.
ارينە، جاستىق شاقتىڭ نەگىزگى جىرى – ماحاببات.
مىنە، بۇل اۆتوردىڭ دا سونداي ولەڭدەرىمەن كەزدەستىم. وقىپ وتىرىپ، وسى ولەڭدەردىڭ ورتاق كەيىپكەرى ءوز جۇرەگىنىڭ ءلۇپىلىن عانا تىڭداپ، انسارعا تولى پاك‑پاك ارماندارىن جەتكىزە الماي جۇرگەن ءبىر ارۋ ەكەنىن بايقادىم.
ول «سىلتاۋ» دەگەن ولەڭنىڭ باسقى ەكى شۋماعىندا ءوزى ىنتىعىپ جۇرگەن ءبىر ادامعا قاراتا ساعىنىپ جۇرگەنىن ايتادى دا، ىلە‑شالا:
حات‑حابارسىز سەزىمىمە شەك قىلدىڭ،
قىلىعىنا قىزىعۋشى ەم تەكتى ۇلدىڭ.
جارتى اي ءجۇرىپ، سىلتاۋ ىزدەپ تاپتىم دا،
ەسىگىڭە كەپ تۇرمىن...
جۇباتاتىن جالعىز سەنسىڭ جاندى شىن.
ولەڭ بولدى ايتار ساعان العىسىم.
قالتىراعان قولىم ەسىك قاعىپ تۇر،
تۋك! تۋك!
– ارمىسىڭ! – دەپ، تىلمەن جەتكىزە الماس ىشكى سەزىمدەرىن قيمىل‑ارەكەتىمەن‑اق كورسەتىپ تۇرعانداي بولادى.
قۇربانگۇلدىڭ وسى تەكتەس كەيىنگى ولەڭدەرىنە دە كوز جۇگىرتە وتىرىپ، وزىنە ءتان جازۋ مانەرى قالىپتاسىپ قالعانىن بايقادىم. ول ءوزىنىڭ جەتكىزەر ويىنىڭ ىشكى ماعىناسىنا ەرەكشە نازار اۋداراتىن سياقتى. سوندىقتان بولار، استارلى تۇسپالدارىنان ءبىرتالاي سىر اڭعارعانداي بولىپ، تۇشىنىپ قالادى ەكەنسىڭ!
ول، كوبىنەسە، ءار ولەڭدەگى ءار شۋماقتىڭ سوڭعى جولىنىن بۋىن سانىن قىسقارتۋ ارقىلى ەرەكشە ەكپىن ءتۇسىرىپ، ايتار ويىن ايقىنداي تۇسۋگە داعدىلانىپ الىپتى. ماسەلەن، ءبىر ولەڭىندە:
ءسىز دە، مەن دە ءبىر باقىتتى سەزەمىز،
بىراق، نەگە ۇمتىلۋ جوق؟
بەلگىسىز!
جاعالاۋعا تاياپ تۇر عوي كەمەمىز،
قول سوزىڭىز ەندى ءسىز!
ەندى ءبىر ولەڭىندە:
كەسىرىڭنەن كەسىلىپتى گۇلدەي مۇڭ،
كوڭىلىمە كەلىپ قوندى ۇيدەي مۇڭ.
ساعان ولەڭ جازعاندىعىم بولماسا،
سۇيمەيمىن!
قىسقارتىپ ايتقاندا، بۇل اقىن قارىنداسىمىزدان ۇلكەن ءۇمىت كۇتىپ وتىرعان جايىم بار.
ابۋباكىر قايران,
“ادىرنا” ۇلتتىق پورتالى
