ايتەۋىر، اۋىل اكىمى بولىپ شىعا كەلدىم. سونى دوستارىممەن اكىمشىلىكتە جۋعانىم ەسىمدە. ءتۇننىڭ ءبىر جارىمىندا جارقانات قۇساپ ۇشىپ كەلەمىن. ارىق ارناسىنان تاسىپ كەتكەن سياقتى، قىزۋىم قىرىق گرادۋستان اسىپ كەتكەن سياقتى، جەلىپ كەلەمىن. ءجاي جەلىپ كەلە جاتقان جوقپىن، قيالىم شارىقتاپ، «اكىممىن عوي، مەن اكىممىن!» دەگەن كوڭىلمەن، سارى مايداي ەرىپ كەلەمىن!
جازدىڭ كۇنى بولعاندىقتان، بالا–شاعامىزبەن ەسىك الدىنداعى تاپشاندا قاتار جاتاتىنبىز. كەلە سالىپ، شالبارىمدى ءبىر بۇتاققا ءىلدىم دە، ايەلىمنىڭ ۇيىقتاپ جاتقانىن ءبىلدىم دە، قوينىنا قويىپ كەتتىم. قۇشاقتاپ جاتىرمىن. ول ءوزىن كۇيەۋى پىشاقتاپ جاتقانداي، تەرىس قاراپ جاتقان كۇنى اياعىمەن تەبەدى.. شالقامنان ءتۇس ءىپ، كوك جۇزىنە قارادىم. اناۋ جارقىرىاپ تۇرعان مەنىڭ جۇلدىزىم! اۋىل اكىمىنىڭ جۇلدىزى! قۇداي قالاسا، جول سالامىن دەپ جەيمىن، اۋىلعا سۋ، گاز تارتامىن دەپ جەيمىن، ءسويتىپ استىما ءبىر «دجيپ» ساتىپ الماسام با؟
ايەلىم مەنى وكپەلەپ قالدى دەپ ويلادى عوي دەيمىن، ماعان قاراي اۋناپ، بەلىمنەن قۇشاقتادى. ەكەۋمىز قۇشاقتاسىپ، ءبىراز جاتتىق. بەلىنەن سيپالادىم. ول مەنىڭ ارقامدى قاسىدى. مۇنىسىن تۇسىنبەدىم. موينىنان يىسكەدىم، ول مەنىڭ مۇرنىمنىڭ ىشىنە ساۋساعىن تىققىشتادى. مۇنىسىن دا تۇسىنبەدىم. ازىلدەپ جاتقانى شىعار؟ «ەي، قاتىن، كوزىڭدى اشساڭشى؟ سەن ەندى اۋىل اكىمىن قۇشاقتاپ جاتىرسىڭ! اۋىل اكىمىىن!»–دەپ قويامىن ىشىمنەن. «اكىم بولدىم!» – دەدىم مەن قۇلاعىنا سىبىرلاپ. ول: «سەن سۇمەلەك قايدان اكىم بولۋشى ەدىڭ؟» – دەدى اۋزى–مۇرنى جىبىرلاپ. جىنىم شاشىمنىڭ ۇشار باسىنا شىقتى. شاپالاقپەن بەتىنە سالەپ جىبەردىم. ايەلىم ويبايلاپ اتىپ تۇردى. بىرەۋ جۇگىرىپ بارىپ، ەسىك الدىنداعى سۆەتتى جاقتى. ماسساعان! ايەلىم دەگەنىم– كورشىمنىڭ ايەلى! سۆەتتى جاققان كۇيەۋى! مىنا جاقتا جاتقان بالا–شاعاسى! اۋزىم اشىلىپ قالىپتى! ماستىعىم مىسىق سياقتى مياۋلاپ كەتتى. «ەي، كورشى؟ ايەلىم ەكەۋمىزدىڭ ورتامىزدا نەعىپ جاتىرسىڭ؟» دەپ سۇرايدى كورشىم كىجىنىپ. «سەندەر نەگە ەكى جاعىما جاتىپ العانسىڭدار؟» دەيمىن مەن دە قالىسپاي. ول جۋان جۇدىرىعىمەن تۇمسىعىما پەرىپ قالدى! «مەن اكىممىن! اكىمدى ۇرساڭ، سوتتالاسىڭ!» دەپ قويامىن. سويتسەم، ماستىقپەن بايقاماي، كورشىنىڭ شارباعىنا كىرىپ كەتىپپىن عوي؟ تۇسىنە قويدىم دا، «كەشىرىڭدەر، اداسىپ كەتىپپىن!» دەپ شالبارىمدى ىزدەدىم. ءبىر بۇتاققا ءىلدىم دەسەم، كۇيسەپ تۇرعان سيتىردىڭ مۇيىزىنە ىلە سالىپپىن. سيىر تۇرا قاشتى. شالبارسىز قالاي كىرەم ەندى؟ ايەلىم باسقاشا ويلاپ قالادى عوي؟ ەكى ءۇي ارى جۇگىرىپ بارىپ، بارلىبايدىڭ اۋلاسىنا ۇرلانىپ كىردىم. جايۋلى تۇرعان كيىمدەردىڭ اراسىنان بارلىبايدىڭ شالبارىن ىزدەپ تاۋىپ الدىم. كيىنىپ، ۇيگە كەلسەم، ەسىك الدى توپىرلاعان ادام. سۆەت جارقىراپ تۇر. ايەلىم، بالا–شاعام ويانىپ كەتىپتى. كورشىم مەنى كورىپ تۇرا ۇمتىلدى. بارلىبايدىڭ شالبارى ەكەن دەپ، وزبەك ايەلىنىڭ تىزەدەن تومەن تۇسەتىن دامبالىن كيىپ العانىمدى پوليتسيا ۋچاسكەسىندە بىراق ءبىلدىم. نە كەرەك، كورشىم اۋدانعا ارىز جازىپ، ءبىر كۇن اكىم بولىپ وتىرماستان، قىزمەتىمنەن بوسادىم! سولاي، دوستار،اكىم بولعانىمدى قايتەيىن، قىزىعىن كورىپ ۇلگەمەدىم عوي!
مۇحتار شەرىمنىڭ قىشقىل ساتيراسى،
«ادىرنا» ۇلتتىق پورتالى
