بiردە تولە بي اۋىلىندا تۇراتىن پەرنەباي جۇنiسبەكۇلى شەجiرەلi-كونەكوز قاريالاردان تومەندەگiدەي اڭگiمە ەستiپتi:
“ – كيەلi شۋ توپىراعىندا كiندiك قانى تامعان نۇرماعانبەت (بالۋان شولاقتىڭ ازان شاقىرىپ قويعان اتى) كوكشە وڭiرiنەن سامبەت اۋىلىنداعى اعايىندارىنا ات ارىلتىپ كەلiپ تۇرۋدى ۇمىتپاپتى.
ەرتەرەكتە iرگەلەس جاتقان كورشiلەس رۋدىڭ بiر جiگiتiن سامبەت اۋىلىنىڭ تەنتەك-ەسەرسوقتارى وڭدىرماي ساباپ تاستاپتى. تاياق جەگەن جiگiتتiڭ ون-ون بەس جەرلەس اعايىندارى اتقا قونىپ، كۇتپەگەن جەردەن اتويلاپ سامبەت اۋىلىنا باسىپ كiرiپ، كوپشiلiگiن تاياققا جىعادى. سول ساتتە اعايىندارىنا قىدىرىپ كەلگەن بالۋان شولاق جاسىرىنىپ تىعىلىپ قالىپتى. كەك الۋشىلار ماقساتتارىنا جەتiپ، ابىر-سابىر باسىلعان سوڭ تۋىستارىنىڭ بiرi:
– بالۋان اعا-اۋ، مۇنىڭىز قالاي؟ ونشاقتى بوزوكپە جiگiتتەن قورقىپ بۇعىپ قالعانىڭىز نە؟ – دەپتi. سوندا بالۋان شولاق:
– مەن ولاردان سەسكەنگەن جوقپىن، ءوز كۇشiمنەن قورىقتىم. جاسىرىنباعاندا “كوزدەرiنە قان تولعان” جiگiتتەر ماعان دا قول كوتەرەتiن ەدi. ال مەنiڭ اشۋىم قوزسا، دۇلەي كۇشپەن ولاردىڭ ەكi-ۇشەۋiن ءولتiرiپ قويۋىم عاجاپ ەمەس ەدi. قايعىلى وقيعا بولسا، داۋ-داماي، ايتىس-تارتىس باستالىپ، قۇن تولەپ اۋرە-سارساڭعا تۇسەتiن ەدiك قوي. مۇنداي كەلەڭسiزدiك بولسا، ماعان رەنجiمەگەندە كiمگە كiنا ارتار ەدiڭدەر، – دەپتi جارىقتىق بالۋان اتامىز”، – دەگەندi ەستiپ، تاڭ-تاماشا قالعانمىن.
ءيا، قۇدايدىڭ تۋمىسىنان جاراتقان تاڭعاجايىپ بالۋاندىعى مەن سال-سەرiلiگiنiڭ ارقاسىندا نۇرماعانبەت اتامىزدىڭ اتاق-داڭقى الاشقا كەڭiنەن ءمالiم. سونداي-اق بالۋان شولاقتىڭ تۇلا بويىندا كوپشiلiك بiلە بەرمەيتiندەي دارحان جۇرەكتi مارتتiگi دە جەتەرلiكتەي بولعان ەكەن.
ماكەن ۋاقتەگi, تولە بي اۋىلى، شۋ اۋدانى، جامبىل وبلىسى.
