بۇرىن ەرتە زاماندا حايۋاندار جىل اعاسى بولۋعا تالاسىپتى. سوندا جىلقى تۇرىپ:
– مەن الىستى جاقىن قىلامىن. كۇشىمدى بولسا كورەدى، ءسۇتىمدى بولسا ىشەدى، قىلىما شەيىن ارقان، ءجىپ ەسەدى. ادامعا مەنەن پايدالى مال جوق، جىل اعاسى مەن بولامىن، – دەيدى.
تۇيە ايتادى: – سەن ادامنىڭ جۇمىسىن قىلساڭ، سۇلى، ءشوپ اسايتىن تاماعىڭ ءۇشىن قۇل بولدىڭ. مىنە، مەن سەن كوتەرە المايتىن اۋىردى كوتەرىپ، نەشە ايلىق الىس جەرلەرگە بارامىن. اش بولدىم دەپ، ارپا، سۇلى سۇرامايمىن. كودە بولسا، كودە، جۋسان بولسا، جۋسان، نە كەز كەلسە، سونى قورەك ەتىپ، تابىلسا، سۋ ءىشىپ، تابىلماسا، شولدە دە جولعا جۇرە بەرەمىن. جىل باسى بولۋ ماعان لايىق.
سيىر ايتادى: – ادام ەگىن ەكسە، مەنى جەگەدى، ءسۇتىمدى ىشەدى، قۇرت-ماي ىستەيدى، جىل باسى بولۋ ماعان لايىق.
قوي ايتادى: – مەن بولماسام، قازاق ءۇيىن نەمەن جابار ەدى. ءجۇنىمدى الىپ، كيىز باسادى، جاباعىمنان كيىم تىگەدى، ارقان، ءجىپ ەسەدى. سۇتىمنەن قۇرت-ماي الادى، شارۋاعا مەنەن پايدالىلارىڭ جوق.
يت ايتادى: – مەن بولماسام، سەندەردىڭ كوبىڭدى نە ۇرلاپ، نە قاسقىر جەپ تاۋىسار ەدى. مەن سەندەردىڭ بارشالارىڭنىڭ باقتاشىڭمىن، دۇشپان كورىنسە، ءۇرىپ، ابالاپ، يەمە حابار بەرەمىن.
تاۋىق ايتادى: – مەن بولماسام، ادامدار ەرتە جۇمىسىنا بارماي، ۇيىقتاپ قالار ەدى. مەن ەرتە تۇرىپ، تاڭ اتتى دەپ شاقىرىپ، حابار ايتامىن. كەش بولسا، جاتار مەزگىل بولدى دەپ، تاعى شاقىرامىن.
تىشقان نە ايتارىن بىلمەي تۇرادى دا ءبىر ءتۇرلى قۋلىق ويلاپ، جيىلعان كوپكە بىلاي دەيدى:
– بۇل تالاستان ەش نارسە ونبەس، جىلدى قاراپ تۇرالىق تا، كىم بۇرىن كورسە، سول جىل باسى بولسىن. وزگەلەرى قاراپ تۇرعاندا، تۇيە ءوزىنىڭ بويىنا سەنىپ: «مەنەن بۇرىن كىم كورەدى؟»، – دەپ، تىشقاننىڭ ءسوزىن قوستاپ، ءبارى قاراسىپ تۇرادى.
ءبىرازدان سوڭ تىشقان جورعالاپ، تۇيەنىڭ ۇستىنە شىعىپ، وركەشىنىڭ باسىنا ءمىنىپ وتىرادى. كوپ حايۋان تالاسىپ: «ءبىز كورەمىز، ءبىز كورەمىز»،– دەپ تۇرعاندا، ەڭ بيىكتە وتىرعان تىشقاندى ەلەمەپتى. سودان سوڭ جىلدى بارىنەن بۇرىن تىشقان كورىپ، حابار بەرىپ، جىل باسى بولىپتى.
