سىزدەر، وقىرماندار، نۇربول قۇدايبەرگەنوۆ دەيتىن جاس اقىندى بىلەسىزدەر مە؟ ولەڭدەرىن وقىپ كوردىڭىزدەر مە؟ مەن وقىپ الدىم. وتىز‑قىرىقتاي. بۇل از ەمەس. اقىننىڭ اقىندىعىن ءبىلۋ ءۇشىن بەس‑التى ولەڭ دە جەتەدى.
ايتايىن دەگەنىم – وسى ءبىر بالانىڭ تالپىنىسى دا ەمەس، القىنىسى دا ەمەس، باسقالارعا ۇقسامايتىن وزگەشەلىگىمەن ءوز ويىن جەتكىزۋدەگى ىستىق قايراتى، جان قۋاتى. ءوز باسىم، سوعان ءسۇيسىندى. ارينە، ولەڭ دەگەن شىركىننىڭ قالاي كەلسە، سولاي جازىلاتىنىن اقىندار تۇسىنەدى. اسىرەسە، جاس كەزدەگى القىپ‑شالقۋلاردىڭ تىزگىنىن تەز تارتا قويۋدىڭ ءوزى – قىلمىسپەن بىردەي! وسى نۇربولدىڭ تىزگىنى تىم ەركىن كەتىپ قالعانداي دا بولىپ كورىنەدى. ونىسى – كەشىرىمدى.
ويتكەنى، ءاربىر جاس ادامنىڭ ىشكى جان دۇنيەسىندەگى قوزعالىستار سىناپتاي سىرعىپ تۇرادى ەمەس پە؟! نۇربول ولەڭدەرىندەگى بيلەر ايتار بيىك سوزدەردىڭ ۇشقىنى – ونىڭ جۇرەگىندەگى وتتىڭ ناعىز نامىس وتىنىڭ كورىنىسى. ولەڭ تانيتىنداردىڭ وزدەرى بايقار، بۇل اقىننىڭ قاي دارەجەدە ەكەنىن!
اقىن بولىپ تۋعانى انىق ەكەنىن بىلگەن سوڭ، نۇربولعا از عانا اعالىق اقىلىمدى ايتسام دەپ وتىرمىن.
نۇربول، جازا الاتىنىم بار ەكەن دەپ، ۇزاق ولەڭدەر جازبا. بۇل – سىرتقىسى عانا. تىم تەرەڭ وي تولعايمىن دەپ، ءوز ويىڭا ءوزىڭ كەرەعار سوزدەر ايتىپ قويما. سەن ءوزىڭنىڭ كۇلۋ تۋرالى ولەڭىندى ءتاۋىر كورەتىن سياقتىسىڭ. وكىنىشكە وراي دەۋشى مە ەدى، قالاي: «مەن اناندايدا كۇلەر ەدىم، مەن مىناندايدا كۇلەر ەدىم» دەپ تىزبەلەگەنىڭدى دە ۇعىنار ەدىم، اتتەڭ، سەنىڭ كۇلە المايتىنىڭا سەنگەم جوق. كۇلۋدىڭ مىڭ ءتۇرى بار ەكەنىن ۇمىتپا! اسىرەسە، ءوز كۇلكىڭدى قۇرمەتتە! ولەڭ جازا الادى ەكەنمىن دەپ، «و، جالعىزدىق!..» دەپ، وتىرىككە ۇقساس جالعان جىرلار جازباي‑اق قوي! قيىستىرۋعا قۇمارلانبا. قولدان جاساما.
بىلەمىسىڭ، سەن – اقىنسىڭ!
ولەڭدەرىڭدى سىرت كوزبەن تاعى ءبىر قارا، ءتىپتى، قايتا‑قايتا وقىپ كور. ءوزىڭ تۇسىنەسىڭ. ارينە، جازىپ تاستاعان جىرلارىڭ سول كۇيىندە قالادى. ولار – قىمبات. ايتايىن دەگەنىم، ءتاڭىر سىيلاعان تالانتىڭدى بەكەرگە شاشىپ الما. جاڭاشىلدىققا دا تالپىنبا. جانىڭدى جاز! سەن – اقىنسىڭ!
ابۋباكىر قايران،
“ادىرنا” ۇلتتىق پورتالى
