باقىتجان ۇيگە جادىراعان شىرايمەن كوڭiلدi كiردi. كەلدi دە، ءلام دەمەستەن بiر بۋدا اقشانى ۇستەل ۇستiنە تاستاي سالدى. اقشا شاشىلىپ جايىلا ءتۇسكەندiكتەن، تiپتi مول بولىپ كورiندi.
– مۇنشا اقشانى قايدان الدىڭ؟ – دەپپiن.
ونىڭ ءوڭi لەزدە وزگەرiپ سالا بەردi. الگiندەگi جايدارى ءجۇزi ءورت سوندiرگەندەي تۇتiگiپ، تiستەنە سويلەدi:
– بiر جiگiت: “ايەلiمنiڭ بابىن تابۋىم قيىن، اقشا اكەلسەم – “قايدان الدىڭ” دەپ تەرگەيدi, اكەلمەسەم – “قۇلقىنىڭا قۇيىپ قۇرتتىڭ با” دەپ بايبالام سالادى”، – دەپ ەدi. ەسiڭدە بولسىن، اشتان ءولiپ بارا جاتسام دا، بiرەۋدiڭ سوقىر تيىنىن العان دا ەمەسپiن، المايمىن دا... – دەپ ارى قاراي ءوز دەمiنە ءوزi تۇنشىققانداي، سويلەي الماي تiسiن شىقىرلاتىپ، ءۇنسiز قالدى. شوشىپ كەتتiم. بiردەڭەنi بۇلدiرگەنiم انىق. اشۋلىنىڭ الدىنا تۇرماۋ كەرەك ەكەنiن بiلسەم دە، جۇزiنە تۋرا قاراپ:
– مەن بوتەن وي ويلاپ، كوڭiلiڭدi سىندىرايىن دەگەنiم جوق. وسى كەزگە دەيiن جازعان ماقالا، اڭگiمەلەرiڭە ەڭ كوپ دەگەندە قىرىق-ەلۋ سومنان ارتىق اكەلگەن ەمەسسiڭ. بۇگiن ويلاماعان جەردەن مۇنشا اقشانى كورگەن سوڭ تاڭعالىپ سۇرادىم. سەن مەنi باسقاشا ءتۇسiنگەن سەكiلدiسiڭ. تەك رەنجiمەشi, تiكەسiنەن سۇراعانىمدى كەشiرشi! – دەپ اعىمنان جارىلىپ، كiنامدi مويىنىما الدىم. مەنiڭ بۇكپەسiز شىنايى سويلەپ تۇرعانىما سەندi بiلەم:
– بۇل اقشا – شەرحان اعانىڭ “تابىلعان تەڭiز” دەگەن پوۆەسiن اۋدارعانىم ءۇشiن تولەنگەن قالاماقى. تازا ءوز ەڭبەگiم. مەن ونى سەن ءالi كەلمەي تۇرعاندا اۋدارعانمىن. بوپىراتپاي اقشانى جيناپ الساڭشى، – دەپ داۋىسى قالىپقا تۇسە باستادى.
اقشانى ساناپ كورسەم، باقانداي ءۇش ءجۇز سەكسەن التى سوم ەكەن. ۇيلەنگەنiمiزگە جىلدان اسىپ كەتسە دە، جۇبايىمنىڭ وسىنشالىق كوپ اقشا اكەلگەنi بiرiنشi رەت. وزگەلەر سەكiلدi ەرتە كەتiپ، كەش قايتىپ تۇراقتى جۇمىس iستەۋگە دەنساۋلىعى كوتەرمەيدi. جامباس سۇيەگiنە ەكiنشi رەت جاسالعان وتادان كەيiن قوس بالداققا بايلانىپ، جاعدايى قيىنداپ قالعان. سوعان قاراماي “وگني الاتاۋ” گازەتiندە شتاتتان تىس تiلشi بولىپ، قالا iشiندە عانا تاپسىرمالار ورىندايتىن، وندا دا جيi ەمەس. ءسويتiپ، ازىن-اۋلاق قالاماقىمەن كۇنەلتiپ جۇرگەنبiز. مەن دە جۇمىسسىزبىن، اياعىم اۋىر. ال مىنا بۇگiنگi اقشا – ەگەر ۇقىپتاپ تەك تاماققا جۇمساسام، ەكەۋمiزگە ءۇش-ءتورت ايعا جەتەتiن قاراجات. “جىرتىق ءۇيدiڭ دە قۇدايى بار” دەگەن وسى شىعار.
– مەنiڭ بiر ءوتiنiشiم بار، – دەدi جۇبايىم بiر ءتۇرلi ءمۇلايiم ۇنمەن.
– قانداي ءوتiنiش؟
– ليۋسترا الايىقشى. ءوزi ارزان، قاراپايىم، بiراق سۇيكiمدi بولسىن.
ايتپەسە، جالاڭ باۋى سالبىراعان شامعا قاراۋدىڭ ءوزi كوڭiلسiز.
– ارينە، الامىز. دۇكەنگە بار دا، قالاعانىڭدى ساتىپ اكەل.
– جوق، سەن تاڭدا. مەن يۋرچيكتi شاقىرىپ كەلەيiن.
– سوندا ليۋسترانى بۇگiن iلمەكشiسiڭ بە؟
– نەسiنە كۇتەمiز؟ ءبارiن بۇگiن-اق تىندىرامىز. تەك يۋرچيكتiڭ قولى تيمەي جۇرمەسە بولعانى.
يۋرچيك دەپ وتىرعان ادامى – اكەسi ءازiربايجان، شەشەسi ورىس، باقىتجانمەن كiشكەنتايدان بiر اۋلادا وسكەن دوسى. ءوزi – سۋرەتشi, شىن اتى يۋسۋپ. سونىمەن، زاتقا اقشا جۇمساعىم كەلمەسە دە، جۇبايىمنىڭ كوڭiلi ءۇشiن دۇكەنگە جينالدىم.
– Iلiپالارىڭدى نەگە كيمەگەنسiڭ؟ – دەپ قۋلانا جىميدى. ونىڭ نەنi مەڭزەپ تۇرعانىن بiردەن ءتۇسiندiم.
– “حاناتلاس” كويلەگiمدi ايتاسىڭ با، ونى “iلiپالار” دەمەيدi, “بiركيەر” دەيدi. بiلەم، نەمەنەگە كۇلiپ تۇرعانىڭدى. جارايدى، مەن كەتتiم، – دەپ كوتەرiڭكi كوڭiلمەن ۇيدەن شىقتىم.
ءيا، نەمەنەگە قۋلانا كۇلگەنi بەلگiلi عوي، وسىدان بiراز ۋاقىت بۇرىن انام تiگiپ بەرگەن وزبەكشە ءشايi كويلەكتi العاش كيگەنiمدi كورگەندە:
– سەن ەندi بالاعىن كەستەلەگەن دامبال كيiپ، قاسىڭنىڭ ورتاسىن قوسىپ، وسما جاقساڭ، قىشلاقتاعى وزبەك ايەلدەرiنەن اۋماي قالاسىڭ، – دەپ ءماز بولا كۇلگەن. سوندا مەنiڭ قىلت ەتiپ تومپيا قالعانىمدى بايقاي قويىپ، ءسوزدi تەز بۇرىپ جiبەردi.
– ەرتە زاماندا، – دەپ ءالدەبiر اڭگiمەنi باستادى. – فەرعانادا ءارi سۋرەتشi, ءارi توقىماشى بiر شەبەر ءومiر ءسۇرiپتi. ونىڭ ون ەكi جاسار جالعىز قىزى بولىپتى. جاراتىلىستىڭ ەرەكشە سىيى شىعار، سول قىز پەيiشتiڭ پەريزات ارۋىنداي ەرەكشە سۇلۋ ەكەن. بiر كۇنi كەزدەيسوق حاننىڭ كوزiنە تۇسەدi. جاقسى نارسە كورسە، جابىسا كەتەتiن، ونىڭ ءبارiن ءوزiنiڭ مەنشiگi سانايتىن ۇلىقتاردىڭ ادەتi ەمەس پە: “قىزىڭدى مەن ايەلدiككە الامىن”، – دەپتi. ول بالەنiڭ نەكەلi ءتورت ايەلi مەن بiر ساراي گارەمi بار ەكەن. سوعان قاراماي، قاۋىزى اشىلماعان گۇلدەي، پەرiشتەدەي پاك بەيكۇنا جەتكiنشەككە جارماسقان عوي. شەبەر حاننىڭ قاھارىنان قانشا قورىقسا دا، بالاپانىن قورعاعان تورعايداي شىرىلداپ: “دات، تاقسىر!” – دەپ اياعىنا باس ۇرىپتى. “داتىڭ بولسا، ايت”، – دەپتi حان، قانشا دەگەنمەن حاندىق ەرەجەنi بۇزباي. سوندا اكە بايقۇس: “اسا مارتەبەلi مەيiربان قامقورشى حانىمىز! قىزىم ءالi انا ءسۇتi اۋزىنان كەپپەگەن ءبۇلدiرشiن عوي، اياي كورiڭiز! قۇلىڭىز بولايىن، جانىمدى قيايىن، تەك رايىڭىزدان قايتا كورiڭiز!” – دەپ جالبارىنىپ كوز جاسىن توگiپتi دەيدi. حان بiر ءسات ويلانىپ: “جارايدى، تiلەگiڭدi بەرەيiن. بiراق قىزىڭنىڭ نۇر ديدارىنا تەڭ كەلەتiن بۇرىن بولماعان كەرەمەت سۇلۋ نارسە جاساپ اكەل! ورىنداي الماساڭ، ءوز وبالىڭ وزiڭە”، – دەپتi. شەبەر ارايلاپ اتقان تاڭدى دا، الاۋلاپ شۋاعىن شاشا شىققان كۇندi دە، اسقاقتاعان تاۋدى دا، جايقالعان گۇلدەردi دە، قويشى، ايتەۋiر، كوركەم، اسەم، سۇلۋ دەگەن كورiنiستەردiڭ نەبiر ءتۇرiن بەينەلەيدi. الايدا بار قارىم-قابiلەتiن جۇمساپ ەڭبەكتەنسە دە، قىزدىڭ نۇر جۇزiنە ساي كەلەتiن، سوعان لايىق ەشتەڭە تابا الماپتى دەيدi. ابدەن تىعىرىققا تiرەلiپ، پەرزەنتiنiڭ تاعدىرىن ويلاپ، جانى تۇرشiگiپ، قايعىدان قان جۇتىپ، قاينار بۇلاقتىڭ جاعاسىندا جىلاپ وتىرىپتى. بiر كەزدە كوزiنiڭ جاسى دا سارقىلىپ، سiلەسi قاتا ەسەڭگiرەپ، قاتالاپ شولدەپ، بۇلاققا ەڭكەيiپ سۋ iشپەكشi بولادى. كەنەت دەمi iشiنە ءتۇسiپ، سiلەيiپ تۇرىپ قالىپتى. جەر استىنان جان-جاعىنا شاشىراي اتقىلاپ شىعىپ جاتقان ءموپ-ءمولدiر تۇنىق سۋ تامشىلارىنا تۋرا تۇسكەن كۇن ساۋلەسiمەن شاعىلىسقان عاجايىپ ورنەكتەردi كورەدi. الۋان ءتۇستi مىڭ قۇبىلعان سيقىرلى كورiنiس شەبەردi ەسiنەن تاندىرا جازداپتى. وسى كەزگە دەيiن ەركiڭدi اربايتىن مۇنداي تىلسىم قۇبىلىستى كەزدەستiرمەگەن ەكەن. Iزدەگەنi تابىلىپ، دەرەۋ كوشiرە باستايدى. ءسويتiپ، الەمدەگi كۇللi بوياۋ مەن رەڭدەردiڭ ۇندەستiگi توگiلگەن جiبەك ماتا توقىپ حانعا اپارىپتى. حان تاڭ-تاماشا قالادى. وعان ۇناعانى سونشالىق، حان اۋلەتiنiڭ قىزدارى مەن ايەلدەرi عانا كيۋگە قۇقىلى ءشايi توقۋدى بۇيىرادى. سودان باستاپ بۇل جiبەك “حاناتلاس” دەپ اتالعان دەيدi.
جۇبايىم ايتىپ بەرگەن اڭىز-اڭگiمەنi ەسiمە ءتۇسiرiپ، وسىندايدىڭ ءبارiن قايدان بiلە بەرەدi ەكەن دەپ ويلاپ كەلە جاتىپ كوزدەگەن جەرiمە دە جەتiپپiن. الماتىداعى ەڭ ۇلكەن ساۋدا دۇكەنi – تسۋم-عا كەلمەگەنiمە نە زامان! “بازار اقشالىعا – بازار، اقشاسىزعا – قۇر نازار” دەگەندەي، قالتاڭدا كوك تيىنىڭ بولماسا، بوسقا كوز قىزارتىپ، دۇكەن قىدىرىپ قايتەيiن... بۇگiن، قۇدايعا شۇكiر، دۇكەنگە توق كوڭiلمەن يمەنبەي كiردiم. ويحوي دەگەن! سورەدەگi دۇنيەلەردi كوشiرiپ اكەتەتiندەي ارمانسىز بiر ارالادىم-اۋ! وزiمە ۇناعان ءاربiر زاتتى ۇيiمە اپارىپ قويسا، قالاي جاراستىق تاباتىنىن ويشا كوزiمە ەلەستەتiپ، قيالىما ەركiندiك بەردiم. بiر جىلدان بەرi باس سۇقپاعان ەسەمدi قايتارعانداي، كوڭiلiمنiڭ ىرقىنا كونiپ، بiراز ءجۇردiم. انشەيiن قىزىقتاپ ماۋقىم باسىلعان سوڭ، ەندi تiكەلەي وزiمە كەرەك “ەلەكتروتوۆار” بولiمiنە باردىم. شامداردىڭ نەشە ءتۇرi – اسپالى ليۋسترا دەيسiڭ بە، برا، تورشەر دەيسiڭ بە، ۇستەل شامدارى ما، شەتiنەن قالاعانىڭدى تاڭداي بەر. ماعان ارزانداۋ، بiراق ادەمiسi كەرەك. مىنا بiر اق شىنىدان جاسالعان ءتورت توستاقتى ليۋسترا ارتىق ەشتەڭەسi جوق، جىپ-جيناقى ەكەن، مىنا بiر باق-باق ءتارiزدiسi دە ءتاپ-ءتاۋiر، مىنا جيىرما سومدىق سارعىش ءتۇستi, المۇرت پiشiندiسi دە جارار ەدi... وسىلاي، ءالi بiر توقتامعا كەلمەي، كوز قىدىرتىپ تۇرعانىمدا ءدال قاسىمنان: “چتو تى، دوروگوي؟!” – دەپ شىققان ايەل داۋسىنا بۇرىلىپ قارادىم. كورگەن ادامدى سۇقتاندىرماي قويمايتىن سۇلۋ رەڭدi كەلiنشەككە نازارىم ءتۇستi. سۇڭعاق بويلى، اققۇبا وڭiنە دوعاداي يiلگەن بارقىت قاستارى مەن مولدiرەگەن مويىل كوزدەرiنە قىزىعا، iشتەي تامسانىپ قاراپ قالىپپىن. قاسىنداعى ەر ادام كۇيەۋi بولۋى كەرەك، ايەلگە قاراعاندا ەگدەلەۋ كورiندi. ماڭداي شاشى ارتقا قاشا باستاعان، قىزىل شىرايلى، يەگi جاس بالانىڭ جالاڭاش وكشەسiندەي جىپ-جىلتىر، قارىنى اجەپتاۋiر شىعىڭقى تولىقتاۋ كiسi ەكەن. مىنا سۇلۋ ايەلدiڭ قاسىندا ءبiرتۇرلi قوراشتاۋ ما قالاي... بiراق وندا شارۋام قانشا، اركiمنiڭ ءوز قالاۋى بار عوي.
ەر ادام كوگiلدiر ءتۇستi مايدا تاباقشالاردان تۇراتىن ءاپ-ادەمi ليۋسترانى سۇلۋ كەلiنشەككە كورسەتiپ:
– مەنiڭشە، جامان ەمەس، – دەدi. ايەلi جۇلىپ العانداي:
– جوق، تىم ارزانقولدى، بار-جوعى سەكسەن سومدىق قوي. ودان دا اناۋ ءتورت ءجۇز وتىز سومدىعىن قاراساڭشى، – دەپ ساليقالى سۇيرiكتەي ساۋساعىمەن توبەدە باعاسىن بادىرايتىپ جازىپ قويعان شامدى نۇسقادى.
“جاقسىنى كورمەك ءۇشiن” دەدiم بە، قۇنى مەن سەكiلدiلەردiڭ باسىن اينالدىراتىن شامعا قارادىم. اباجاداي قوماقتى، تولىپ جاتقان دومالاق سالپىنشاقتارى بار ليۋسترا ەكەن. “مىنا سۇلۋدىڭ تالعامى شامالى ەكەن، مەن بولسام مۇنداي دومبازداي سالعان شامدى الماس ەدiم”، – دەپ ويلادىم. ويلادىم دا وزiمنەن-ءوزiم كۇلكiم كەلدi. بiر مىسىق بيiكتە iلۋلi تۇرعان ەتتi الىپ جەي الماي: ء“تۇھ، مىنا ەتتiڭ ساسىعىن-اي!” – دەپتi عوي. مەنiڭ دە مىسىق سەكiلدi كوڭiلiمدi جۇباتقان جەلەۋiمە كۇلكiم كەپ ەدi.
بۇيىرمايتىن قىمبات شامدارعا بوسقا كوز تiگiپ ۋاقىت وزدىرماي ءوز جۇمىسىمدى بiتiرمەكشi بولىپ، باسقا جاققا بۇرىلدىم. تاعى بiراز تاڭداپ، اقىرى بەتi تومەن قاراي يiلگەن، ۇش توستاقتى قىزعىلت ءتۇستi ليۋستراعا توقتالدىم. باقىتجان: “قىزىل، سارى ءتۇستi شام ۇيگە جارىقپەن قوسا، جىلۋ بەرiپ تۇرعانداي جاعىمدى اسەر ەتەدi”، – دەپ ەدi. چەك جازعىزىپ، كاسساعا ون جەتi سوم سەكسەن ەكi تيىندى تولەپ، iشتەي بiر ماقتانىش سەزiممەن ساتۋشىعا چەكتi ۇسىندىم. كوپتەن بەرi ءبۇيتiپ بۇيىم الماعاندىقتان بۇگiن سوعان قولىم جەتiپ، ريزا بولىپ تۇرعان جايىم بار. كوك حالاتتى ساتۋشى قىز قوراپتى اشىپ، اقاۋى جوق پا دەپ شامدى تەكسەرiپ جاتىر ەدi:
– بەزوبرازيە! وڭدى زات جاساۋدى قاشان ۇيرەنەدi ەكەنبiز؟ ۆسە بى تياپ-لياپ. وسىنى دا الادى. ۇيiنە اپارىپ مۇلiك كورiپ iلەدi, – دەپ شالا ءبۇلiنiپ تۇرعان كiم دەسەم، ءوزiم سۇلۋلىعىنا تامسانعان كەلiنشەك ەكەن. ءا دەگەندە نەنi, كiمدi ايتىپ تۇرعانىن ۇقپادىم. سويتسەم، ول مەنi دە، العان زاتىمدى دا كەمسiتiپ تۇر. “التى الاسى، بەس بەرەسi جوق، تانىمايتىن، كiم ەكەنiن بiلمەيتiن قايمانا ادامعا سوقتىققانى نەسi? تىم بولماسا، اياعىن باسىپ كەتسەم بiر ءجون، وزiمەن-ءوزi جۇرگەن مەندە نە اقىسى بار؟ يت جاقسىنى دا، جاماندى دا قابادى دەگەن وسى ەكەن-اۋ”، – دەپ مەنiڭ دە قانىم قىزا باستادى. ۇندەمەي-اق قويۋىما بولار ەدi, بiراق مىنا كەسiرلi كەربەزدiڭ ساداقاسىنا شالىنعىم كەلمەدi. نامىس العا شىقتى.
– ادال ەڭبەگiڭە العان زات ءارi ادەمi, ءارi ىستىق. ەلدiڭ ءبارiنiڭ بiردەي نازiك تالعامىنا قالىڭ قالتا ساي كەلە بەرمەيدi, – دەدiم جايباراقات سويلەۋگە تىرىسىپ.
– مىناۋ مەنi كەكەپ تۇرعاننان ساۋ ما؟ – دەپ تاناۋى قۋسىرىلىپ، كوزدەرi شاتىناپ كەتتi.
– قۇداي ساقتاسىن! ءتورت ءجۇز وتىز سومدىق سiز جاققا قاراۋعا باتا المايمىن، – دەپ قويىپ قالدىم، “يا بەل كەتەر، يا بەلبەۋ كەتەر” دەگەن تاۋەكەلمەن.
– چت-چت-و-و! – دەپ تۇتىعىپ قالدى. سول كەزدە كۇيەۋi مەنi الا كوزبەن اتىپ، ايەلiن بiلەگiنەن ۇستاپ، جەتەلەي جونەلدi. كەتiپ بارا جاتىپ “نەچەگو سۆيازىۆاتسيا سو ۆسياكيمي” دەگەنiن ەستiدiم.
ساتۋشى قىز مەنiڭ زاتىمدى وراپ، جiپپەن بايلاپ تۇرىپ:
– جاڭاعى ايەل اشۋعا بۋلىعىپ، بەتi تەڭبiلدەنiپ كەتتi, – دەدi.
– ول دا ەكiقابات شىعار، – دەدiم.
ساتۋشى قىز مەنiڭ تارعاقتىڭ جۇمىرتقاسىنداي سەكپiل-سەكپiل بەتiمە قاراپ كۇلiپ جiبەردi. ءوزiم قوسىلا كۇلدiم.
...باعانا دۇكەنگە تروللەيبۋسپەن كەلiپ ەدiم، ەندi قولىمدا قوراپ بولعاندىقتان ءارi وزiمە مىرزالىق جاساپ ۇيگە تاكسيمەن قايتتىم. الگi ۇسقىنسىز سۇلۋمەن اراداعى قاقتىعىس بۇگiنگi كوڭiل كۇيiمدi بۇزا قويمادى. وتكiنشi ءومiردiڭ بولىمسىز بiر كورiنiسiندەي ارتتا قالا بەردi. تiپتi جۇبايىما دا ايتقام جوق. ءسوز كوبەيتiپ قوڭىرسىتىپ، جاعىمسىز اڭگiمەنi ۇيگە تاسىعىم كەلمەدi.
يۋسۋپ توبەنi ليۋسترا iلۋگە دايىنداپ قويعان ەكەن. كەز كەلگەن iستi تىڭعىلىقتى تىندىراتىن قولى ەپتi جiگiت شامدى قۇراستىرىپ تاپ-تۇيناقتاي ەتiپ iلiپ بەردi. باقىتجان ەكەۋمiز ويىنشىققا قۋانعان جاس بالاداي ءالسiن-ءالسiن توبەگە قاراپ ىرجيامىز كەلiپ... قاراپايىم جالعىز ليۋسترا ءۇيiمiزدi جايناتىپ ءجىبەرگەندەي كورiندi. ەندi ىمىرت ءۇيiرiلiپ، قاراڭعى ءتۇسۋiن اسىعا كۇتتiك. ليۋسترانى جارىقتا جاققان – بiر باسقا، قاراڭعىدا كورگەن مۇلدە بولەك كورiنiس قوي. بiزدiڭ تاعاتسىز كوڭiلiمiزدەن ۋاقىت وتپەي قويعان سەكiلدi. الايدا قۇداي جاراتقان جاراتىلىس زاڭدىلىقتارى ءوز قوزعالىسىن، ءوزiنiڭ ەرەجەسiن ەش بۇزبايدى. قانشا اسىعىپ، شىدامسىزدىق تانىتساق تا، قاراڭعىلىق بۇلجىمايتىن ۋاقىتىندا شىمىلدىعىن ءتۇسiردi. شامدى جاقتىق. كۇندiزگi قۋانىشىمىز ەسەلەنiپ، كوڭiلدiڭ كوك دونەنi شارىقتاپ كەتكەندەي. بiز مۇنىمەن توقتامادىق، اۋلاعا شىعىپ ليۋسترانى سىرتتان قالاي كورiنەتiنiن تاماشالاماق بولدىق. پاتەرiمiز بiرiنشi قاباتتا ەدi. دالاعا شىعىپ پەردەسi اشىق تەرەزەگە كوز تiكتiك.
– كەرەمەت! – دەيدi باقىتجان.
– تاماشا! – دەيمiن مەن.
– جارىق اۋلانىڭ ورتاسىنا دەيiن جەتiپ تۇر.
– تامداعى كiلەم قۇلپىرىپ كەتiپتi.
– قىزعىلت ءتۇستiسiن العانىڭ قانداي جاقسى بولعان!
– ارينە، ادەمi كورiنەرiن بiلدiم عوي.
ەگەر سىرتىمىزدان بiرەۋ بiزدiڭ سوزدەرiمiزدi ەستiپ، نەگە لەپiرiپ تۇرعانىمىزدى بiلسە، كۇلكiدەن ەزۋi ەكi جاققا جايىلار ەدi نەمەسە: “مىنا بايقۇستار بولىمسىز دۇنيەگە سونشا قۋانعانى نەسi?” – دەپ مىسقىلداۋى مۇمكiن. نە دەسە دە وزدەرi بiلسiن! بۇل – بiزدiڭ قۋانىشىمىز، تەك ەكەۋمiزگە تيەسiلi. شاڭىراق كوتەرiپ ءۇي بولىپ، ءومiر سۇرگەلi بەرi بiرلiكتە العان العاشقى مۇلكiمiز. جاي بۇيىم ەمەس، جارىق بەرەتiن شىراق. داۋىستاپ ايتپاساق تا ەكەۋمiز دە iشتەي: “جارىعىمىز جارقىراي بەرسە ەكەن!” – دەپ تiلەك تiلەگەنiمiز انىق.
كەيiن جىلدار وتە كەلە ليۋسترالاردىڭ سالتاناتتى ساندiسiنە دە، شەتەلدiك قىمباتتارىنا دا قولىمىز جەتتi. بiراق سوناۋ بiر بۇلدىراپ ارتتا قالعان كەزدەگi ءۇش توستاقتى قىزعىلت ليۋستراعا قۋانعانداي قۋانعان ەمەسپiز...
