ناقتى ۋاقىتى ەسىمدە جوق: 2005 جىلعى جازدىڭ ءبىر كۇنى زامانبەك اعا تەلەفون سوقتى.
«ءاي، سەن بوسسىڭ با؟».
«بوسپىن... جايشىلىق پا؟».
«قازىر ءۇيىڭنىڭ جانىنان وتەم، مەنىڭ ماشينامنىڭ سوڭىنان ەرەتىن بول!».
«قايدا بارامىز؟».
«...»
نۇسقاسى نوقتاعا تار نۇرقادىلوۆ ادەتتەگى شورت مىنەزىمەن ءسوزدى شولاق دوعاردى.
كوشە بويىندا قارا «مەرسەدەستى» كۇتىپ تۇرمىن. كولىگى قاسىمنان زۋ ەتىپ وتە بەرگەندە، سوڭىنان ەردىم. سول جۇيتكىگەن بويدا الماتىنىڭ سىرتىنداعى «الاتاۋ» ءساناتوريىنىڭ شلاگباۋمىنا تىرەلدىك. ادەتتەگى ءبىرلى-جارىم كۇزەتشى ەمەس، توپىرلاعان كاستوم كيگەندەر تولىپ ءجۇر. زاكەڭنىڭ ماشيناسىن وتكىزدى، ماعان «بولمايدى» دەدى. داۋلاساتىن ەمەس، تۇستەرى سۋىق، قورعاننىڭ سىرتىندا قالدىم.
دەرەۋ تەلەفونعا جارماستىم.
«مەن... مەنى... وتكىزبەدى...».
«سول جەردە كۇت...».
تاعى دا كەلتە قايىردى.
ءبىر ساعات تۇرمىن. ەكى ساعات... ءۇش ساعات دەگەندە، زاكەڭنىڭ كولىگى كورىندى. تاعى دا جانىمنان زۋ ەتىپ وتە شىقتى. تاعى دا ەرىپ كەلەم. تەلەفونىم بەزىلدەي جونەلدى.
«ساعات بەستە ماقپالدىڭ شايىن ىشەم، سودان سوڭ ۇيگە كەل...».
داۋىسى ءبىر ءتۇرلى. دوعالداۋ ءدىڭىن بىلەم: «جارايدى» دەدىم.
ايتىلعان ۋاقىتتا كەلدىم. ءۇيىنىڭ ىرگەسىندەگى بۇگىندە مۋزەيى بولعان شتاب-پاتەرىندە ەكەن. قىزىڭقى.
«نازارباەۆپەن جولىقتىم...».
«ءيا...».
«نە ءيا؟! ماس ەكەن... سۋ ءىشىپ وتىرعان ستاقانىن تولتىرىپ، اراق قۇيدى دا، «ءىش» دەدى. اڭگىمەنىڭ اۋانى اۋىر بولارىن سەزىپ، دەم الماي تارتىپ سالدىم...».
«نە قىل دەيدى؟».
«ساعان نە كەرەك: اقشا ما، قىزمەت پە، ناح...؟» دەپ، بوقتاپ سويلەدى. مەن دە «كەتسەڭ – كەت» دەپ، تىزگىندى جىبەردىم. ماعان ەشتەڭەڭ كەرەك ەمەس، ءادىل سايلاۋ وتكىزەيىك دەدىم. زاعيپانىڭ (ورتالىق سايلاۋ كوميسسياسىنىڭ ءتورايىمى – باليەۆا) ورنىن ماعان بەرە تۇر، تازا سايلاۋ وتكىزىپ بەرەيىن دە، كەتەيىن، ناح... ءسىز دە سايلاۋعا ءتۇسىڭىز: جەڭسەڭىز – ءسىز جاقتامىن، جەڭىلسەڭىز – حالىقتىڭ الدىندا ابىرويمەن كەتەسىز، سىزگە سونىڭ ءوزى ءابۇيىر بولادى، تاريحتا جاقسى اتپەن قالاسىز دەدىم».
«ول نە دەدى؟».
«جەپسىڭ!.. تاريحىڭدى نەتەيىن!» دەدى. بىراق بىرەر كۇندە حابارلاسام دەدى».
«ال ەندى بۇل نەتىستەگى مەنىڭ مىندەتىم قانداي؟».
«ءۇش كۇن كۇتەمىن. ءۇش كۇننەن كەيىن پرەسس-كونفەرەنتسيا وتكىزىپ، جاعدايدى جايىپ سالام... سەن سەيتقازىمەن (ماتاەۆ) سويلەسىپ، پرەسس-كلۋبقا زاكاز بەرىپ قوي...».
بۇل جەكسەنبى كۇنى بولاتىن. ەرتەڭىندە – دۇيسەنبىدە زاكەڭ تەلەفون سوقتى: «پرەسس-كونفەرەنتسيانى بۇگىن وتكىزەمىز...» دەدى.
«نە؟ جاۋابى دۇرىس پا؟».
«پوشەل ون ناح...! ءوز وبالى وزىنە!».
زاكەڭ ساعات 12-دە ءباسپاسوز ءماسليحاتىن وتكىزىپ، ەكەۋارا بولعان بوقتىق پەن ىشىستەن باسقاسىن جايىپ سالدى: «نازارباەۆ ولمەي – كەتپەيدى، سايلاۋ ءادىل بولادى دەپ ويلاماڭدار! مەنىڭ ازىرگە قولىمنان كەلگەنى وسى...» – دەدى.
«ازىرگە» – قازىرگە ۇلاسپادى. نازارباەۆ ولگەن جوق، ءالى وتىر... زاكەڭنىڭ كوزىن قۇرتتى... بۇدان 15 جىل بۇرىنعى قازاق – قازىر دە سول قازاق...
ەرمۇرات باپي
«DAT». 16.01.2020.
