وتكەن زاماندا ءبىر ساياساتشى تور قۇرىپ قويسا، تورىنا كىشكەنە ءبىر تورعاي ءتۇسىپ قالىپتى. تورعايدى ادام قولىنا ۇستاپ ۇيىنە اپارا جاتسا، تورعاي تىلگە كەلىپ بىلاي دەپتى:
- مەن كىشكەنە تورعايمىن، سويۋعا جارامايمىن، قاپاسقا سالساڭ قۇسالىقپەن ولەمىن. مەنى ەركىمە قويا بەر، كەڭ دۇنيەگە جىبەر. اقىسىنا سىزگە ەكى اۋىز اقىل ايتايىن، – دەپتى.
- كانە، اقىلىڭدى ايت، – دەپتى ادام.
- جارايدى، ءبىر اۋىزىن قولىندا، ءبىر اۋىزىن جەرگە تۇسكەن سوڭ ايتايىن. ويتكەنى قوس قولداپ قىسىپ تۇرعاندا، وكپەم قىسىلىپ ەشتەڭە ايتا المايمىن، – دەپتى تورعاي.
اڭشى بوساتىپتى.
- ءبىرىنشى – وتكەن ىسكە وكىنبە، ەكىنشى-كوزبەن كورمەي سەنبە! – دەپتى. تورعاي اناداي جەرگە قونىپ وتىرىپ: – سەن ەشتەڭەنى بىلمەدىڭ، مەنىڭ بوتەگەمدە جۇدىرىقتاي گاۋھار بار ەدى، – دەيدى. ادام قونىپ وتىرعان تورعايدى ۇستاۋعا تۇرا ۇمتىلىپتى. تورعاي ءار جەرگە ۇشىپ قونىپ ۇستاتپايدى. ادام قۋىپ قويماعان سوڭ ادامعا بىلاي دەيدى: «مەنىڭ جاڭاعى ايتقان وسيەتىمە تۇسىنبەپسىڭ، ءوزىڭ اقىلىڭا سالشى، مەنىڭ ءوزىم جۇدىرىقتاي جوقپىن، مەنىڭ بوتەگەمە ونداي زات قالاي سىيادى؟ بۇل ءبىر. ەكىنشى – مەن ساعان ۇستاتپايمىن، قاناتىم بار. سوندىقتان وتكەن ىسكە وكىنبە» – دەپ ۇشىپ كەتىپتى.
