ارىستان قارتايادى. اڭداردى بۇرىنعىسىنداي اۋلاي المايتىن بولادى. ەندى اڭداردى ايلامەن اۋلاعىسى كەلەدى. ءوزى ۇڭگىردە جاتادى دا:
- اۋرۋمىن، جۇرۋگە ءالىم جوق، – دەپ، بارلىق اڭدارعا حابار تاراتادى. اڭدار ءبىر-بىرلەپ ارىستاننىڭ ءحالىن بىلۋگە كەلەدى. ارىستان اڭداردىڭ بىرەۋىن دە قايتارمايدى. ءبارى دە ارىستانعا جەم بولادى.
ءبىر كۇنى تۇلكى كەلەدى. ول ۇڭگىردەن الىسىراق تۇرادى دا:
-ء حالىڭىز قالاي، تاقسىر؟ – دەپ كوڭىلىن سۇرايدى.
-ء حالىم ناشار. نەگە جاقىنىراق كەلمەيسىڭ؟ بەرىرەك كەل، تۇلكىجان، ازىراق سويلەسەيىك؟ – دەيدى ارىستان. تۇلكى:
- مەن ساعان جاقىن بارار ەدىم-اۋ، بىراق ساعان كىرگەن ءىز بار دا، شىققان ءىز جوق! – دەپ ءجۇرىپ كەتىپتى.
