ايەلدەر مەرەكەسىنە ەكى كۇن قالعاندا، كۇيەۋىمە ەرەكەلەي كەلىپ، قالاي ەدى، شەتەلدىڭ حانىمدارى سياقتى ءبىر اياعىمدى كوتەرىپ، «ءحىمم» –دەپ جوتەلىپ، ءبىر ءتۇرلى، ءسال بوگەلىپ، بەتىمدە قان جوق، كوگەرىپ، اقىرىن عانا ءسوز باستادىم، ورىسشا نە ەدى، «نامىق، جوق نامەك» تاستادىم، ارس ەتە قالادى ما دەپ، قاسىنان قاشپادىم.
–وتاعاسى، سەرىكجاان، بۇگىن ناۋرىزدىڭ التىسى ەكەن عوي، –دەدىم. بەتىنەن ءشوپ ەتكىزىپ ءسۇيىپ تە الدىم. مەرەكەگە دەپ ءبىر التىن سىرعا سىيلاسا بولادى عوي؟ قۇلاقتارىمدى تەستىرگەنىمە ءتورت جىل، ءجىپ بايلاپ قويعانىم سول. جارايدى، التىنعا اقىلى جەتپەسە، ادەمى كويلەك. ول بولماسا، تۋفلي... ءبارىن قويشى، ءبىر تال روزا گۇلىن سىيلاي سالسا، ءماز بولىپ قالامىن عوي! توسەكتى ەرتە سالىپ دەگەندەي... «تورمىز عوي، تورمىز!»
–سەرىكجاان، بۇگىن التىنشى ناۋرىز دەيمىن، –دەدىم قايتالاپ. تەلەديداردان فۋتبول كورىپ وتىرعان ول كۇلىمسىرەپ:
–ەرتەڭ جەتىنشى ناۋرىز، –دەدى. بۇرتيىپ، كەتىپ قالدىم. ەرتەڭىنە تاڭ اتپاستان موينىنا اسىلىپ، ەكى اياعىمدى كوتەرە الماي:
–جانىم، سەرىكجاان، بۇگىن جەتىنشى ناۋرىز،–دەدىم. ەسى اۋىپ قالماسا، ەرتەڭ ايەلدەر مەرەكەسى ەكەنى ەسىنە تۇسەر؟
–ەرتەڭ سەگىزىنشى، ارعى كۇنى توعىزىنشى ناۋرىز، –دەدى كۇيىپ كەتكىر كۇيەۋىم. ادام دەگەن ايەلىنىڭ كوڭىلىنە قاراۋ كەرەك قوي! كوڭىل دەگەن ءبىر شاينام ساعىزدان دا قالادى... سەگىزىم سىرعاناپ كەتتى. توڭقاڭداپ، توعىزىم كەلدى. «ەشتەن كەش جاقسى» –دەيدى، تۇسىنەر دەگەن ويمەن الدىنا ەركەلەي جاتا كەتىپ:
–بۇگىن توعىزىنشى ناۋرىز، –دەدىم. ول بەتىمنەن ءسۇيىپ:
ء–نازيپا، ەرتەڭ توعىزى، ودان كەيىن ونى، ون ءبىرى، ون ەكىسى، ون ءۇشى، ون ءتورتى، ون بەسى... وتىزى، وتىز ءبىرى، وتىز ەكىسى، وتىز ءۇشى، وتىز ءتورتىنشى ناۋرىز عوي، –دەپ توقتاماي كەتتى تەگى. وتىز ءتورتىنشى ناۋرىز دەگەن جوق قوي، يا؟ تۋ، كۇيەۋىم «تورمىز عوي، تورمىز»، سەندەردىڭ كۇيەۋلەرىڭ قانداي ءوزى؟ مايعا پىسكەن نانداي ما؟ الدە، تۇزدە جۇرگەن اڭداي ما؟
مۇحتار شەرىم
