( اباي قۇنانبايۇلىنىڭ 175 جىلدىعىنا )
و اتا !
قالام الىپ حات جازدىم ساعان اقىر،
قىزىڭ ەر، بۇل عاسىردا بالاڭ باتىل.
جەلتوقساندا وياندى ءسىزدىڭ جاستار
قازاققا تونگەن شاقتا زاماناقىر.
تارقاماسىن دەپ تىلەپ بازارىمىز،
ايدان تامعان نۇرداي بوپ اجارىمىز.
بۇل كۇندەرى تاۋەلسىز ەل اتاندى،
ءبىر كەزدەگى قايىران جۇرت قازاعىڭىز.
بيىكتى كوردى حالقىڭ الاسانى،
ءسىزدىڭ ەل عىلىم ىزدەپ تالاسادى.
ەرىنشەك بولمادى ەلىڭ، ەڭبەكتەندى،
ارقادان ايبىنى ۇستەم قالا سالدى.
و اتا !
ەمەس ۇلىڭ ماقتانعانى،
بۇل كۇندە ءبىلىم قۋىپ باپتالعانى.
ءسىزدىڭ ەل عارىش ۇشىپ ايعا باردى،
عىلىمعا وسى ەمەس پە اتتانعانى .
ءار ءسوزىڭىز تۇمارداي بۇل ارادا،
تىڭدايدى دانىشپاندا، عۇلامادا.
باس باسىنا بي بولماي بەرەكەمەن،
تىزگىندى بەردى حالقىڭ ءبىر ادامعا.
جولعا سالدىڭ بىزدەردى ءوزىڭ ىزگى،
قۇرانداي سۇيدىك قارا ءسوزىڭىزدى.
زاڭعارىڭدى زەرتتەۋدە زامانالار،
ءسىزدىڭ سوزدەن تانىدىق ءوزىمىزدى.
بۇل كۇندە زامان تىنش كوڭىل امان،
اباي ءتىرى، ولمەيتىن ءسوزى قالعان.
ءسىزدىڭ ەل بۇگىن قاتتى قۇلشىنۋدا،
ءبىز ەرتەڭ بولامىز دەپ تولىق ادام.
سىزگە ارناپ توي جاسايمىز جيىپ كوپتى،
اتاعىڭ ءبىزدى الەمگە بيىكتەتتى.
ماحاباتسىز بولمايتىن دۇنيەدە،
ماحاباتپەن سەنى الەم ءسۇيىپ كەتتى.
جۇماتاي كوكسۋبايۇلى
