ورىستە ءبىر ارىق قوي جالعىز قالىپتى. قالىڭ شىلىك اراسىنان شىققان قاسقىر جالپاق دالانى ارالاپ كەلە جاتىپ، الگى قويعا تاپ بولادى. قۋانىپ كەتىپ: — ەەە، جەرىك اسىم، قايدان ءجۇرسىڭ؟ ىزدەپ تابا الماۋشى ەدىم. بۇيىرعان اسىم ەكەنسىڭ، اۋزىما ءوزىڭ كەلىپ ءتۇسىپ تۇرسىڭ. ەندى اسىقپاي ءبىر تويايىن، – دەيدى.
— اجالىم جەتسە، امال بار ما؟ – دەيدى قوي مۇڭايىپ.
— بىراق ءوزىڭ دە مال تانىعىش ەدىڭ عوي، قاراشى تۇرىمە. اۋزىڭ تولار ەتىم جوق، تۇلا بويىم شاندىر. مەنى قايتەسىڭ، بوسات. قويعا بارىپ، قوزىمدى اكەلىپ بەرەيىن. قوزىنىڭ بىلقىلداق جۇمساق ەتىنە قىزىققان قاسقىر الگى ارىق قويدى بوساتىپ جىبەرەدى. قوي وتارعا قاراي زىتا جونەلەدى. قاسقىر جۇتىنىپ قويىپ، قويدى ۇزاق كۇتەدى. سونان سوڭ: «قوي بالاسى مومىن، اڭقاۋ بولۋشى ەدى. ءسىرا، ونى ەشكى سۇم ازدىرعان شىعار، بارىپ كورەيىن»، – دەپ، جورتا جونەلەدى. ءبىر بەلەسكە شىعىپ، جان-جاعىنا كوز سالسا، قارسى الدىندا ءبىر ەشكى ءجۇر ەكەن.
— سەنى ىزدەپ كەلىپ ەدىم، – دەپ، قاسقىر ەشكىنى باس سالادى.
— اتاڭ دا، اناڭ دا، جاقسى كىسى ەدى، – دەيدى ەشكى جالبارىنىپ. – قوي تۇرعاندا، مەنى قايتەسىڭ؟ ودان دا مەن بيلەپ، سەنىڭ كوڭىلىڭدى كوتەرەيىن.
— ونداي ونەرىڭ بولسا، كورسەت قانە، – دەيدى قاسقىر. — وندا بوسات مەنى، – دەيدى ەشكى لەپىرىپ. قاسقىر بوساتىپ جىبەرەدى. ەشكى بيىك ءبىر تاسقا شىعىپ الادى. قاسقىر: — قانە، بيلە ەندى! – دەيدى. ەشكى ايلاسىن اسىرا تۇسەدى: — ەندەشە مەنىڭ اياعىمنان كوز الماي قارا دا تۇر. ەشكى سەكىرە-سەكىرە تاستان-تاسقا شىعىپ كەتەدى. قاسقىر ەشكىنىڭ اياعىنان كوز الماي وتىرا بەرەدى. سول ارادا قويشى كەلىپ قالىپ، قاسقىردى قۋا جونەلىپتى.
