مەنىڭ كىتابىمدى وقىعان كەيبىر ايەلدەر مەنى ايەلقۇمار ەكەن دەپ ويلايدى.
ال مەنىڭ بوتەن ايەلدىڭ ەتەگىن اشىپ كورمەگەنىمدى، ءبىر بولمەدە وڭاشا جاتقان ايەلدىڭ جانىنا جاقىن بارا المايتىنىمدى قايدان ءبىلسىن؟ قازاقتا "شوككەن تۇيەگە مىنە المايتىن جامان" دەگەن ءسوز تىركەسى بار. سول تىركەس ماعان دا ارنالىپ ايتىلعان شىعار دەپ ويلايمىن.
مەنىڭ "جامان" بولاتىن سەبەبىم نە؟ ول مەنىڭ ۇيات دەگەن ءسوزدى وتە جوعارى باعالايتىنىم بولۋى كەرەك. مەن ۇيات دەگەندى – ۇلى كۇش دەپ سانايمىن. ادامشىلدىقتىڭ، ادالدىقتىڭ، ۋادەشىلىكتىڭ، تۇراقتىلىقتىڭ، تازالىقتىڭ ءتۇپ قازىعى ۇيات دەپ بىلەمىن. ۇياتى جوقتان ءۇمىت كۇتپەيمىن.
ۇرى-قارى، قاراقشى، قانىپەزەرلەر ۇياتى جوقتان شىعادى. ۇيات - ەڭ قىمبات قاسيەت!
ۇياتتىعا يمان ۇيالايدى، ۇياتسىزدى قىلمىس قۋالايدى.
مەن:
— وتىرىك ايتۋعا ۇيالامىن.
— ايتقان ۋادەمدى ورىنداماۋعا ۇيالامىن.
— ورىنسىز جەردە ارتىق ءسوز سويلەۋگە ۇيالامىن.
— ءوز كىتابىمدى جانە ءوزىمدى ماقتاۋعا ۇيالامىن.
— ترامۆاي، تروللەيبۋستا قارتتار تۇرەگەپ تۇرعاندا، جاستاردىڭ ورىن بەرمەي، شىرەنىپ وتىرعاندارىن كورگەندە ۇيالامىن.
— كەيبىر قازاق جاستارىنىڭ اسىل انا ءتىلىن ارداقتامايتىنىنا ۇيالامىن.
— بىرەۋدىڭ ايەلىنە قۇمارلانا قاراۋعا ۇيالامىن. سول سەبەپتەن دە قىزۋ ناۋقان كەزدەرىندە، ىسساپارعا بارعان اۋداندارىمدا (مەن ۇزاق جىلدار
جۋرناليست بولدىم عوي) كۇيەۋلەرى شارۋا قامىمەن شاپقىلاپ كەتىپ، ۇيىندە وڭاشا قالعانىمدا ءبىر دە ءبىر دوسىمنىڭ، جولداسىمنىڭ، تانىس-بەيتانىسىمنىڭ ايەلىنىڭ توسەگىن جاعالاعان ەمەسپىن. سوندىقتان دا، كەيبىرەۋلەر ءتارىزدى قارا بەت بولماي، جورا-جولداستارىمنىڭ بەتىنە تۋرا قاراۋمەن بولدىم.
ارينە، جاس جىگىت پەن جاس ايەلدىڭ ءبىر ۇيدە وڭاشا قالىپ، قىبىر ەتپەي جاتۋى قيىن دا. Əيەلدەر شىدايدى دا، بىراق ەركەككە قيىن شارۋا. حالىق اندەرىنىڭ بىرىندە مىناداي ەكى جول بار:
"ۇزاق تاڭعا ەر جىگىت قايتىپ شىدار،
سارى مايداي تولىقسىپ قىز جاتقاندا"— دەگەن. قيىن جاعداي، بىراق، ۇياتتى ۇران ەتىپ وسكەن جىگىت مۇنداي قيىندىقتان دا قۇتىلادى ەكەن.
مەن:
— بىرەۋدىڭ سىرىن سىرتقا شاشۋعا ۇيالامىن. دوسىما دا، قاسىما اۋىر ءسوز ايتۋعا ۇيالامىن. ۇلكەنگە دە، كىشىگە دە (اسىرەسە ۇلكەندەرگە) "سەن" دەپ سويلەۋگە ۇيالامىن. الدەكىمگە جاعىنىپ، جاعىمپازدىق جاساۋعا ۇيالامىن. جۇمىسسىز بەس مينۋت وتىرۋعا ۇيالامىن.
كىمگە بولسا دا قولىمنان كەلگەن جاقسىلىقتى جاساماۋعا ۇيالامىن.
كىسى نارسەسىنە قىزىعۋعا، بىرەۋدەن بىرنارسەنى تەگىن الۋعا ۇيالامىن.
سويلەپ تۇرعان كىسىنىڭ ءسوزىن بولۋگە ۇيالامىن، ونى اقىرىنا دەيىن مۇقيات تىڭداۋعا تىرىسامىن. مۇمكىندىك بولسا، ءوز ويىمدى ول كىسى سويلەپ بولعاننان كەيىن ايتامىن. مۇمكىندىك بولماسا، ءۇن-ءتۇنسىز قالا بەرەمىن. وڭەشتەمەيمىن. وكپەلەمەيمىن. بىرەۋدەن بىردەڭە سۇراپ، قول سوزۋعا ۇيالامىن، ەشكىمنەن ەشتەڭە دامەتپەيمىن. قوعامدىق ورىنداردا (ەمحانا مەن اۋرۋحانادا، ازىق-تۇلىك دۇكەندەرىندە، پوشتادا، ءارتۇرلى
كاسسالار الدىندا) شىرەتتە تۇرماي، "مەن ارداگەرمىن!" دەپ جۇرتتى كيمەلەپ، العا قاراي ۇمتىلۋعا ۇيالامىن.
مەن بارلىق جاستاردى ۇياتتى بولۋعا شاقىرامىن!
ۇياتى بار ادامداردى ارداقتاي بىلۋگە شاقىرامىن.
نəپسىقۇمارلىققا ەمەس، ەروتيكالىق ۇستامدىلىققا شاقىرامىن.
ەڭ سوڭىندا سىزدەرگە ايتارىم:
— ادام رۋحىنىڭ ۇلى كۇشى ماحاببات جاساسىن!
— شالا ماحاببات ەمەس، ماڭگىلىك ماحاببات بولسىن!
— ماحابباتتىڭ ماڭگىلىك يەسى جاستار جاساسىن! — دەيمىن.
ءƏزىلحان نۇرشايىق
"ادىرنا" ۇلتتىق پورتالى
