– Камал Сәруарұлы, жұрт сізді аузы дуалы зиялылардың қатарына қосады. Ал сіз өзіңіз кезі келген жерде азаматтық позициямды көрсетіп, өзіндік ойымды айта білдім деп ойлайсыз ба?
– Біреуге жағар, біреуге жақпас... Бірақ өз басым осы жасқа келгенше айтатын ойымнан тосылып, сөйлейтін жерде қипақтап, «қолтығымнан бөзім, аузымнан сөзім түсіп» көрген емеспін. Осы сұрағыңа орайластырып бір оқиға есіме түсіп отыр. Кезінде 1987 жылы Орталық Комитеттің басшылары келіп, біз оқып жүрген медициналық институтта «сендердің 80 пайыздарың қазақ ұлтынан құралған екенсіңдер, нағыз ұлтшылсыңдар» деп арнайы жиын өткізді. Оларды институтымыздың алдын ала дайындалып қойған бір мұғалімдері қолдап, абыр-сабыр болып жатты. Сол кезде мінбеге шығып мен шыдамай сөйледім. «Медициналық институтта қазақтардың көп оқитын себебі – медицина институттарының көбісі Оңтүстік Қазақстанда орналасқан. Бұл аймақтарда қазақтар көп болғандықтан, олардың көбісі дәрігер мамандығына келеді. Ал Қарағанды, Ақмола аймақтарында қазақтардың саны аз. Сондықтан олар басқа мамандықтарды таңдауы даусыз. Мен мұндайға қарсымын. Біз ұлтшыл емеспіз. Біз елімізді паналап келген шешендерді, кәрістерді шетке тепкеніміз жоқ. Олар да біздің елімізде өз нандарын тауып жеуде. Біз – бауырмалмыз. Сол бауырмалдығымыздың арқасында бізді пана тұтып келгендер көп. Ендеше, «өз елімізде, өз жерімізде білім алғысы келетін қазақ баласына орынсыз зомбылық жасалмасын» дедім. Бұдан бөлек, қаншама қажетті жерде сөйледім, жонынан таспа тіліп айтатын тұста айттым. Тіпті пікірлерім қайсыбіреулерге жақпай қалған кездер де болды. Бірақ олар қыңырайды екен деп мен ыққан жоқпын. Табиғатымнан әділеттілікті, шындықты жақсы көретін адаммын.
– Демек, баз біреулер тәрізді «қап, әттеген-ай, айтарым ішімде кетті-ау» деп «аһ» ұрып қалған кезіңіз жоқ қой...
– Біз кеңестік идеологияның қаны жерге тамбай тұрған кезде сол кездегі биліктің ығына жығылмадық. Ол кездері от едік, албырт едік. Тәрбиеге көніп, ақыл тыңдайтынбыз. Ал енді келіп біршама жасқа келгенде, өзіміз біреуге ақыл айтатын деңгейге жеткен тұста бізді «біреудің ығына жығылады» деу тіпті қисынға келмейді. Сондықтан әр нәрсенің ашығын айтуды ақсақалдық парызым санаймын.
– Әйтсе де, қазір қоғамда «біздің елде өтірік сөйлемейтін, сондай-ақ шындықты да айта алмайтын, тым жалтақ зиялылар легі көбейіп кетті» деген пікірлер бар. Сіз мұнымен келісесіз бе?
– Келісемін. Мұны мойындауымыз керек. Біздің ел алдында жүрген азаматтарымыздың көбісі кеңестік отаршыл идеологияның уытынан әлі де болса арыла алмай жүр. Санамалап қарасақ, Тәуелсіздік алғанымызға 20 жылдан асып барады. Алайда айналып келгенде қазақ зиялыларында турашылдық жоқ. Ақиқатында, ұлттың мақсат-мүддесін көздейтін, ұлт үшін шыбын жаны шырқырайтын адам саусақпен санарлық. Осыны біліп отырған халық «біздің зиялыларымыз тым жалтақ» демегенде не дейді? Қарапайым көпшіліктің басым бөлігі күнделікті саясатты қалт жібермей, сарапқа салып отырады. Міне, осыны ескерсек, біз алдымен қазақтық, ұлттық рух жайын үнемі дамытуды ойластыруымыз қажет. Қазақ өзінің қазақ екендігін рухы арқылы таныта білуі керек. Ұлттық рух басым болмай, мемлекеттік бірлік нығаймайды. Сондықтан бірлігіміз, елдігіміз одан әрі нығая түссін десек, қазаққа жаны ашитын, қазақтың сөзін сөйлейтін азаматтардың легі көбеюі керек.
– Сіз осыдан біраз жыл бұрын сұхбаттасқанымызда «Қазақтың сөзін сөйлейтін азаматтарда қазақтық рух қалмады» деген едіңіз. Содан бері бірнеше жыл өтті. Сол ойыңызды өзгерттіңіз бе? Қазақ сөзін сөйлейтін азаматтардың бүгінгі аяқ алысын қалай бағамдайсыз?
– Мен мұндай пікірлерді айтқанда өз басыма ештеңе сұрап отырған жоқпын. Мені алаңдататыны – халықтың, елдің жайы. Менің тамағым тоқ, атақ-дәрежем бар. Менде қайсыбіреулер тәрізді шылқыған байлық жоқ. Бірақ мен елімнің рухы мықты болғанын қалаймын. Егер қазақтың сөзін сөйлейтін азаматтарда қазақтық рух қалмаса, ұлттың бас қайғысы – осы. Сондықтан қазақтың қамын күйттейтін азаматтарға осылай ой тастағым келеді. Мысалы, біздің мінберлерде есеп беретін сол азаматтар «халықтың жағдайы өте жақсы, жұмыссыздықтың көлемі елде 5-ақ пайыз» деп есеп береді. Мысалы, бізде Оңтүстік-Батыс, Оңтүстік-Шығыста қазақтар тұрады. Көбісінің ахуалы, тұрмысы нашар. Орталық Қазақстан, Солтүстік Қазақстанның халқы құнарлы жерлерде тұратындықтан, олар жерді еміп, егіншілік ісімен айналысып, әйтеуір жағдайларын дұрыстап алып отыр. Кезінде кеңестік идеологияның ықпалына ермей, қаншама зиялыларымыз халықтың жоғын жоқтады. Ал қазір біздің шенеуніктердің дені теория жүзінде ғана жұмыс істейді. Шетелге барып келіп, дамыған елдердің бір жақсы тәжірибесін көріп қалады да, «біз де сондай болуымыз керек» деп әлгіні реформа етіп бізге тықпалайды. Ол біздің ортамызға бейім бе, ол реформаны игеріп әкетуге әлеуметтік-экономикалық жағдайымыз келе ме?! Осы жағына бас қатырмайтын шенеуніктердің орынды-орынсыз реформалары халықты шаршатып жіберді. Жалпы, қазақ халқы өте момын халық қой. Жеріміздің ауқымы үлкен. Біздің жеріміздің байлығының арқасында көптеген шетелдіктер миллиардер атанып жатыр. Осындай әрекеттерді көремін де қарным ашады.
– Сіз қазақты «момын халық» деп отырсыз. Бұған қатысты «қазақты жалқау халық» дейтін пікірлер де бар. Қайсыбір ғалымдардың пікірінше, қазақ сол жалқаулығынан нарыққа бейімделе алмай, тіршілігін түзей алмай отырса керек. Мұндай пікірлермен келісесіз бе?
– Жоқ, келіспеймін. Қазір жеріміздің үштен екісі, яғни 67 пайызы – шөл және шөлейтті аймақтар. Бұларды ғылым тілінде «адамның күнкөрісіне мейлінше қолайсыз аймақтар» деп есептейді. Өнеркәсіп дамытпақ түгіл, ол аудандарда күн көру – тауқымет. Өкінішке қарай, бізде осындай адамның өмір сүруіне мейлінше қолайсыз қуаңданған, қолайсыз аймақтарда халық тұрып жатыр. Сондықтан мұндай қолайсыз аймақта тұрып жатқан, күн көрісі мейлінше ауыр халықты мен «жалқау халық» дегенмен келіспеймін.Осы жерде басымдық беріп айтарым, біз кеңестік дәуірдің қазаққа шоқпар етіп пайдаланған кері саясатын ұмытуға, оны ысырып тастауға тиісті емеспіз. Керісінше, кейінгі буынды құлдық санадан арылуға үндеуіміз керек. Бұл –біздің парызымыз, міндетіміз. Десек те, Қазан төңкерісіне дейін қазақ халқы 100 пайыз сауатты болды ма? Ол кездері орыс ұлты – 10-ақ пайыз, ал қазақтар 8 пайыз ғана сауатты еді. Ал осы көрсеткішті жоғары деңгейге жеткізген Кеңес өкіметіне неге жылы пейіл де білдірмеске? Кеңес өкіметі кезінде халық тегін оқыды, қалаға келген мамандар баспанамен қамтылды. Елдің әлеуметтік жағдайы ол кездері шешімін тауып жатты. Ал қазіргі қазақтарды баспана мәселесі қинап тұр. Баласына білім берейін десе, орта таптың қалтасы жұқа. Қазір біз шенеуніктердің бір нәтижелі іс бітіргеніне емес, бір жиында қазақша сөйлегеніне шапаттап, мәз-мәйрам болатын болдық. Мұның барлығы – сол қазақтың сөзін сөйлейтін азаматтарда қазақтық рухтың аздығынан. Сондықтан болашақта осы мәселелерді арнайы талдап, зерттеп, бақылап отырған жөн...
– Қазір біздің қоғам реформалануға бейім. Оны өзіңіз де айтып отырсыз. Осыған байланысты сұрайын дегенім, «әрбір реформада ғылыми негіз болуы керек. Реформа нәтижелі болуы үшін арнайы сала ғалымдарымен кеңесіп, ғылыми кеңеске жүгіну керек» деген пікірлерге қалай қарайсыз?
– Шалажансар, піспеген реформаларды тәжірибеге енгізгеннен гөрі, қай кезде де оны зерттеп, таразылап барып қолданысқа енгізген жөн. Қазақ бұған қатысты «жеті рет ойлап, бір рет кес» дейді. Бізге нақ қазір қарапайым тойымды көзқараспен өмір сүру үшін кез келген министр болмаса, тағы басқа шенеуніктер ұсынған бастаманың нені көздейтінін, ол бастаманың халыққа берері қандай екенін әбден зерттеу керек. Әрбір реформаны қолданысқа енгізерде халықтың мүддесіне, елге пайдалы тұстарына тереңірек маңыз берсек, жөн болар еді. Жалпы, біз қазір бар-жоғы 18 млн-ды құраймыз. Оның ішінде қазақ халқының үлес салмағы 9 млн-ға жетер-жетпес. Сондықтан осы санаулы ғана елдің өсімін ұлғайтамыз десек, бірінші кезекте ана мен бала денсаулығына мән берген абзал. Ұрпақты, келешекті ойласақ, Үкімет басындағылар осы жайттарға назар аударса деймін.Абзалында, біздің қазақта «Судың да сұрауы бар» деген нақыл бар. Өмір өткен соң істеген дүниеңнің сұрауы да келеді ғой. Осыны ұмытпау керек. Мен өз балаларыма үнемі «адалдықты ту етіп ұстаныңдар, адал астың сіңімі жақсы» деп отырамын. Әр қазақ ұрпағының бойына осындай тәрбиені сіңіре алса, біздің ұлтымыздың тамыры өсіп-өне берер еді деп ойлаймын. Сондықтан ұрпақ тәрбиесінде, ұрпақ денсаулығында үнемі жадымызда ұстарымыз тазалық, адалдық болуы тиіс деп ойлаймын.
– Сіз екеуміз біраз жайттың басын қайырдық. Соңғы сауал. Әркім болашақты өзінше болжайды. Cіз осы қазақтың болашағын қалай болжайсыз?
– Біздің ата-бабаларымыз елдің Тәуелсіздігі үшін жанын пида етуге барды. Қаншама тер төкті, шейіт болды. Ал кейінгі ұрпақ сол Тәуелсіздікке ешқандай қан-төгіссіз бейбіт түрде жеттік. Осыдан болар, біз кейде Тәуелсіздігіміздің құнын арзандатып аламыз. Ендігі менің ақсақал ретіндегі бар арман-мақсатым – Қазақ елі сол Тәуелсіздіктің қадірін білсе деймін. Болашақта зайырлы мемлекет екендігімізді әлем мойындап, қазақтың ошағының оты өшпей, түтіні түзу шықса болды да...
Сұхбаттасқан Қарлығаш ЗАРЫҚХАНҚЫЗЫ,
«Адырна» ұлттық порталы
