Қазақстан әскері тарихының бастауы 1992 жылдың 7 мамырында ел Президенті - Қарулы Күштердің Жоғарғы Бас Қолбасшысы Н.Назарбаевтың «Қазақстан қарулы күштерін құру туралы» Жарлыққа қол қойған күні болып саналады.
Қазақстан Қарулы Күштерінің құрамына негізінен 40-шы Құрама Қарулы Армия әскерлері, сондай-ақ Әуе күштері және Әуе қорғанысы әскерлері, құрамалары, Қазақстанда орналастырылған ТМД Біріккен Қарулы Күштерінің мекемелері мен ұйымдары кірді.
Қарулы Күштерді құрумен қатар, ел басшылығы мемлекеттің әскери қауіпсіздігін қамтамасыз ету үшін саяси және дипломатиялық сипаттағы шараларды жүзеге асырды. Дәл сол кезде мемлекеттік шекараның периметрі бойынша қауіпсіздік белдеуін, аймақтық ұжымдық қауіпсіздік жүйесінің негізгі элементтерін құруға және ядролық қауіптің төмендеуіне негіздеді. Қазақстан КСРО-дан мұраға қалған ядролық арсеналдан өз еркімен бас тартып, Ядролық қаруды таратпау туралы шартқа қол қойды.
Армия - егеменді мемлекеттің міндетті атрибуты. Еліміздің Конституциясында «Қазақстан Республикасын қорғау оның әрбір азаматының қасиетті борышы және міндеті болып саналады. Республика азаматтары әскери қызметті заңда белгіленген тәртіп бойынша жүзеге асырады.
Бастапқы жұмыс Әскери доктринаны дайындаумен анықталды. Бұл мемлекетте соғыстың алдын алу, әскери даму, ел мен оның Қарулы Күштерін агрессияны тойтаруға дайындау, қарулы күрес жүргізу әдістері туралы ресми қабылданған көзқарастар жүйесін қабылдау. Доктринада Қазақстан басқа мемлекеттердің мүдделері мен қауіпсіздігін ескере отырып, өз әскери қауіпсіздігін қамтамасыз ете отырып, соғыс және бейбітшілік мәселелерінен жаңа көзқарастар негізінде шығатындығы баса айтылды. Соғыс қаупіне төтеп беруге болатындығы, бірақ әскери қауіптің бар екендігі айтылды. Сондықтан елдің қорғанысын сақтау мемлекеттің және бүкіл халықтың ең маңызды міндеті болып табылады.
Әскери доктрина бір жағынан, мемлекеттің әскери саясатының ажырамас бөлігі ретінде соғыстың алдын алу шараларын қарастырса, екінші жағынан, Қазақстан Республикасының егемендігін, тәуелсіздігі мен аумақтық тұтастығын қорғау әдістерін анықтады. Алғашқы Әскери доктрина Президентпен бекітіліп, 1993 жылы 11 ақпанда күшіне енді.
Жаңа мемлекеттердің пайда болуы бұрынғы Кеңес Одағының кең аумағында геосаяси бағытты өзгертті. Халықаралық қатынастардың бес субъектісі - Қазақстан, Әзірбайжан, Ресей, Түркіменстан және Иранның теңізіне айналған Каспий теңізінің мәртебесінің белгісіздігі күрделі проблема болуы мүмкін. Бұрыннан бар геосаяси тепе-теңдік бұзылды. Осындай жағдайда Президенттің 1993 жылғы 2 сәуірдегі Жарлығымен Әскери-теңіз күштерін құру қарастырылды.
Республикада офицерлерді даярлау мәселесі өзекті болды және сол жылдары офицерлердің үнемі өсіп отыруы ескеріліп, әскерлердің жауынгерлік дайындығына және әскерлердегі тәртіпті нығайтуға үлкен зиян келтірілді. Қорғаныс министрлігі жағдайды тұрақтандыру және осы мәселелерді шешудің жолдарын табу үшін қажетті шараларды қабылдады:
Негізгі орын әскерлердің жауынгерлік және жұмылдыру дайындығына берілді. Қазақстан Республикасының Президенті - Қарулы Күштердің Жоғарғы Бас Қолбасшысы Н.Ә.Назарбаев, ең алдымен, Қарулы Күштер құрамалары, бөлімдері мен бөлімшелері командирлік штабының генералдары мен офицерлерінің ұрыс қимылдарын жүргізудегі практикалық дағдыларды игеруіне қол жеткізу, заманауи аралас қарулы ұрыс жүргізу үшін қажетті тактикалық ойлауды дамытуды талап етті.
Осы мақсатта әскери жаттығулар белсенді түрде дайындала бастады:
- 1993 жылы корпус пен дивизия штабының қатысуымен ірі командалық-штабтық жаттығу өткізілді;
- 1994 жылы маусымда Аягөз полигонында Қарулы Күштердің басшылығымен құрамалар мен бөлімдердің командирлеріне арналған оқу-жаттығу сабақтары өткізілді;
- 1994 жылы Отар оқу орталығының базасында авиация және десанттық бөлімшелермен бірлесе отырып Құрлықтағы күштердің жауынгерлік әрекеттері жасақталған аралас қарулы тактикалық оқу-жаттығу өткізілді;
- 1995 жылы қыркүйекте Әскери-әуе күштерінің жан-жақты тактикалық ұшу жаттығуы өткізілді;
- әскерлер мен әскери объектілерді мемлекеттің бүкіл аумағында таратуға, әскери қимылдарда осалдық дәрежесін және шығындар масштабын әсіресе қазіргі заманғы соғыс құралдарын қолдана отырып төмендетуге;
- Қарулы Күштердің ұтқырлығын арттыру, олардың бағытына қарамастан әр түрлі сипаттағы қауіп-қатерлерге жедел ден қоюды қамтамасыз ету;
- мемлекеттік биліктің және әскери басқарудың жергілікті органдары негізінде Қарулы Күштердің резервін құру және аумақтық қорғаныс мәселелерін шешуді мүмкін етті.
«Адырна» ұлттық порталы