Ресейлік жаңалықтар лентасын парақтап отырмын. Қазақстандағы ашаршылық пен репрессия құрбандарын еске алу күніне орай көңіл білдірген бір ауыз сөз жоқ.
Онда отызыншы жылдардың басында қазақтардың саны жоқ дегенде үштен бірге (кейбір мәліметке қарағанда жартысы) аштықтан, (және көтерілістерден) кеміп қалды. Кейбіреулер бас сауғалап сыртқа кетті.
Бір қарағанда көршілер, және тарихы ортақ сияқты. Бірақ ең құрығанда сыпайылық үшін болса да бір ауыз болса да көңіл білдіретін сөз жоқ.
Мұны қалай түсіндіру керегін ойланып отырғаным.
Сергей Абашин
